Aulla, een terras, een ontbijt. Een wederzijds delen tussen pelgrims. Onderwerp dankbaarheid, leven, beleven, geloof…Het woord geloof waar velen zo een afkeer van hebben gekregen en waarin het woord onderscheid, scheiden, nuances, grijs niet meer in kan bestaan.
“J’aimerais à la fin de ma vie savoir regarder en arrière avec gratitude”, vertelt een man. “Pourquoi attendre la fin… La maintenant… La gratitude peut être la a chaque instant”, reageer ik terug.
Uit elk onaangenaam moment kan ik zien dat er iets aangenaam uitvloeit daar kan ik enkel maar dankbaar om zijn. Dertig jaar geleden was ik me daar echter niet bewust van. Toen waren de onaangename momenten langer, dan het gevoel van dankbaarheid. Hoe verder de groei hoe korter de onaangename momenten, hoe langer de dankbaarheid. Bewustzijn is hierbij een dankbaar iets.

Een blaffende hond komt naar me toe. Oh… hij gaat voor me lopen en aan iedere hoek blijft hij staan… hij toont me de weg… Plots verdwijnt hij op een terras. Ik draai me om “Grazie” roep ik hem toe. Zonder hem had ik inderdaad de smalle stijgende weg tussen het groen niet gezien.

Het begint te regenen. Mijn paraplu gaat open. Boven op een heuvel bel ik mijn vader om zijn verjaardag te vieren. Eén gerinkel, antwoordapparaat “Bonjour papa, avec une belle pluie et un magnifique soleil en Toscane je vient te souhaiter un bon anniversaire. Une bonne journée à toi, Jasmine. Ta fille”. Ook vaderdag was verbondenheid niet mogelijk en werd het een leeg contact.

De zon, de regen, veilig onder mijn paraplu. In het midden van een prachtige natuur.
Een helse regenbui breekt uit, de zon verdwijnt, een bruin water stroomt langs de weg. Deze natuur uitbarsting was voldoende om iets in mezelf teweeg te brengen. Een uitbarsting in tranen, pijn.
De woorden ‘Ou plus que tu pleur ou moins que tu pisseras’, draaien in mijn hoofd. Ik laat mijn emotie toe… De woorden verdwijnen… De pijn wordt zachter… Het huilen duurt een eindje… Ik laat toe…verlossend…Halfziend door de tranen stap ik verder.
Iets is anders geworden… De pijn is lichter geworden.. Onaangename en aangename, hand in hand… dankbaar om wat gebeurt.

De regen is wat minder geworden. In de verte op mijn linkerkant een dorp op de top van een heuvel. Het vergezicht is prachtig. Witte mist afwisselend tussen de heuvels. Een donker grijze hemel. De regen klettert terug. Krakkkk. Donder… Bliksem… Krakkkk…Een zin komt door meheen ‘Eli, Eli, lemah sabachthani’. Tranen vloeien terug.

Verbonden

Na wat asfalt stap ik terug op zachte ondergrond… Modder… een weg van amper schouderbreedte… Het druppelt… Mijn kleren zijn nat. Het voelt goed om water op mijn huid te voelen. Het kan mij niet deren….De regen doet deugd. Ik sluit mijn paraplu…woorden… zinnen… Ik hoef niets meer boven mijn hoofd om mij te beschermen. Mijn hoofd mag vrij zijn. Vrij van doornen… vrij van andermans doornen.. Gaat er door meheen.

Een vader en zoon kruisen mijn pad. Prachtig om de samenhorigheid te zien. Vader voorop… zoon achterna… Ik geniet van hen te ontmoeten, ook al zeggen we niets tegen elkander. Dankbaar dat ze er zijn, dankbaar om de pelgrim die ik mag ontmoeten en blijven ontmoeten.

Beneden aan een dorp. Een uithangbord… Michelangelo.

De regen verdwijnt. Het onweer is de andere kant op. Mijn lichaam voelt wat zwaar… ook rustig….een stilte binnenin.
’s Avonds, volg ik een misviering. De Heilige San Antonio di Padua wordt gevierd. De patroonheilige van mijn vader en de kerk waar ik een nacht zal doorbrengen.