Vijf uur… mijn rugzak wordt geladen. Het bed opgemaakt. Het was heel aangenaam vertoeven in de abdij.
De paar dagen asfalt is wat voelbaar aan mijn scheenbeen.
Een camonionet rijd voorbij… stopt…en komt terug in achteruit… Zijn vracht… savooien.
Hij vraagt me naar waar ik ga… Ook al spreek ik niet zo vloeiend Italiaans, een kort gesprek lukt behoorlijk. En wanneer mensen elkander met open hart benaderen is veel begrijpbaar.

Een beeld van Sint-Rochus. Een pelgrim, vandaar waarschijnlijk ook zijn schelp. Een man die afstand deed van zijn rijkdom en titel… hij koos voor eenvoud en vertrok naar Rome. Op de weg verzorgde hij de andere pelgrims, zieken met de pest. Vandaag zou je hem een ‘hospitaliero’ kunnen noemen. Uiteindelijk stierf hij zelf aan de pest.

Op het nieuws… Refugees… een weigering. Langs de weg zijn vele Afrikanen en Indiërs op het land aan het werken. Onder de blakende zo’n, zonder afscherming, aan 3 euro per uur… De mensheid. We willen geen vreemdelingen, wel als ze kunnen opbrengen.

Gelukkig wordt de weg wat afgewisseld met de Via appia antica. Rustiger, afwisselend, gezondere omgeving. Onder mijn voeten de grote platte stenen…een niet gladgestreken weg, daar hou ik van. Het maakt het leven boeiend en rijk,
In tegenstelling tot de gladgestreken wegen waar je bijna als een robot gewoon vooruit gaat…

Een vlinder beweegt moeizaam voor me op de weg. Haar énergie is op. Ik neem haar mee en draag zorg voor haar. Wel 5 km stapt ze met me mee. Wanneer ik tempo neem opent ze haar vleugels… Aangekomen in Itry en na wat bijkomen… plaats ik haar in een bloeiende boom. Zodat ze verder op eigen krachten verder kan.

In Itry stap ik een kapsalon binnen, met een kort en luchtig kopje verlaat ik de zaak. Oef…
Olijf, sinaasappelboomgaarden. Granaatappel…. De zon… Geen wind, geen afkoeling.
In de verte de zee…een strand… 10 euro om een uurtje gebruik te maken van een zetel… Ik pas…
Na 32 km vind ik een slaapplaats in een voetbal kleedkamer. Een bed wordt er neergezet.
Op een paar meters…. Een strand…
Eindelijk mag ik na vele kilometers mijn lichaam laten rusten, gedragen worden.