De straten zijn leeg. De zon verbergt zich gelukkig nog wat achter de heuvels.
In een klein dorp komt een hond al blaffend aangelopen, al snel volgen er nog drie…
Ik heb geen ogen genoeg. Een wagen komt traag aangereden en doet de honden wegrennen…
Auto weg… Honden terug… Het lukt me om hen achter mij te laten.
Al twee dagen lopen er veel verloren honden rond. Bij sommige kan je zien dat ze angst hebben van de mens. Anderen zijn heel agressief.

Zeven uur een halte… Een ontbijt…
Een wielrenner vraagt me wat ik doe. “Via Francigena”. Een gans verhaal volgt, hij wijst naar de gele pijlen op een paal (de enige nog resterende signalisation van de VF del Sud).
Met een wat aandringende en dominante manier weet hij me te vertellen dat ik die weg niet moet nemen. Wel rechtdoor. Als ik de reden vraag, kan hij me geen antwoord geven…
Uiteindelijk blijf ik bij mijn weg volgen… Maar amai… om hierin te blijven staan.

Terug vertrokken… volgen al heel snel terug wat honden… Ik blijf altijd eerst staan, laat mijn hand dalen… Deze keer blijft er eentje met me meewandelen… De vagebond…ik noem hem ‘Pico’, waarom weet ik niet, klinkt wat Italiaans zekers.
Een fijne contact tussen ons twee. Als hij me niet meer ziet na een bocht komt hij even terug.
We dragen zorg voor elkaar. Hij beschermd me van andere wildlopende honden. Ik breng hem naar alle fonteinen en gem af te koelen.
Wanneer ik stop, stopt hij en wacht me op. Oh, wat moet ik met hem… In een winkel koop ik hem een stuk spek.
Een man vraagt me of het mijn hond is en zegt dat ik hem moet wegjagen. Wat ik niet kan. Ik kan dit dier niet verplichten iets te doen wat tegen zijn zin is.
Meer dan twintig kilometers samen op weg…

In het dorp waar ik aankom blijft hij aan de deur waar ik zal overnachten.
Na een douche ben ik nieuwsgierig hoe het met hem gaat en waar hij is. In het centrum zie ik hem uitgeteld liggen slapen. Verheugd hem te zien. Hij herkent me en volgt me tot aan het terras. Hij valt terug in slaap.
Wanneer ik ’s avonds nogmaals terug ga voor een avondmaal, is hij terug aktief en uitgerust. Ik ga op het plein zitten. Hij is er samen met andere honden. Ik roep hem… eerst twijfel… traag komt hij naar me toe… Hij herkent me… Blij komt hij tegen mijn been aanwrijven. Met zijn muil duwt hij mijn hand omhoog. Ik streel hem… Ik deel mijn avondmaal en ga terug naar mijn kamer. Op een bepaald moment blijft hij staan… Ik ben me bewust dat dit ons afscheid is…
Hij is vrij… Mijn compagnon… Pico, ik vergeet je niet. Dank je wel