Ik ga naar het plein waar ik gisteren voor het laatst Pico heb gezien. Geen levend wezend te bespeuren. Ik had ergens wel een beetje op gehoopt… weet dat het echter goed is zo.

In de verte komen drie dames aangewandeld tussen de fruitboomgaarden. De zwarte rechte jurken zorgen ervoor dat de rondingen minder zichtbaar zijn. Eenvoudige kralen sieren hun hals. De kapsels liggen piekfijn. Alsof ze net uit een poppenhuis komen, zo midden de gaarden. Naar waar ga je naartoe vragen ze me op een wat botte manier. Een botte manier die hier al een paar dagen duidelijk is. Waarschijnlijk wat typisch voor het zuiden. Ik blijf rustig en op een zachte manier reageren. Zo even eerst diep in en uitademen helpt altijd voor het terug reageren… het zorgt ervoor dat ik me niet laat meeslepen in de energie van de andere. En met deze handeling is net tijd genoeg om bewust in de situatie te zijn.
De dames praten zo snel tegen elkaar, nemen de tijd niet om te luisteren en hun reaktie is al klaar. Met een luide stem en handengebaar wijzen ze maar de andere kant op. Daarheen… daarheen.. Het scheelt niet veel of ze nemen me bij de arm.
“No, no… Via Francigena del Sud…. Si, si Campagna”…

Paprika, appels, pruimen, perziken, meloenen, pepers, zelfs tabak wordt hier gekweekt. Het valt me op dat minder en minder dames zichtbaar zijn in de loop van de dag. Het Zuiden is duidelijk meer een mannen wereld… in alle opzichten.
Een lange geasfalteerde weg met een kanaal scheiden de velden. Kilometers lang wandel ik niet enkel langs gaarden, ook langs asfalt, gedumpte vuil alken, plastiek van de serres, flessen water, metalen machines… ik kan het niet allemaal opnoemen. Broodbakken vliegen in het rond. Mijn hart doet pijn bij het zien. Het contrast is enorm bij het zien hoe hun domeinen verzorgt uitzien binnen hun muren en erbuiten ze er zo een vuilnisbelt van maken.

Op een versmald stuk. De gekende toeter achter me… Ik hoor de motor niet vertragen. Ik ga opzij.
“Een beetje geduld kan ook”, zeg ik terwijl hij voorbij rijd. Op zijn vracht de lege zakjes brood. Hij stopt en gaat achteruit. Duim en wijsvinger tegen elkaar terwijl hij me vraagt “Dove Vai”?, schuddend met zijn hand.
“Italy”, antwoord ik terug. “No capito”, zegt hij.
Ik spendeer er geen woorden niet meer aan. Hij rijdt weg. De lege broodzakken vliegen in het rond.

Een grote stofwolk voor me… een wagen aan hoge snelheid. Het dak is afgesneden, overal blutsen. Achteraan twee mensen van vreemde origine zittend op het metaal. Houten stokken tussen hen. De chauffeur, een blonde knaap, ernaast een wat oudere vrouw. Het lijkt net een beeld uit de brousse. De blikken van de twee mensen vooraan zijn gelijkaardig als mensen die ten strijde gaan en niets meer te verliezen hebben. Uitdagend, agressief, leeg… De jonge knaap kijkt naar de vrouw… Beiden lachen en bij het voorbij rijden geef hij extra plankgas zodat ik niets meer zie. Even stond de tijd stil.

Ik heb al veel gereisd beetje overal ter wereld… maar de sfeer en onveilig gevoel die in deze regio is…. Daar ga ik uit en weiger ik langer in te blijven.

Elvira van in Terracina had me hier ergens wel gemeld dat ik voorzichtig moest zijn. De vrouw gisteren had mij ook iets gemeld. Ik neem altijd wel zo een zaken met een korreltje zout en ga zelf graag ontdekken om geen verkeerde info te geven en niet mee te doen aan “ze zeggen dat…” Ze hadden het juist. Behalve op een iets, het zijn niet de refugees die gevaarlijk zijn, wel hun eigen bevolking.
Morgen (ondertussen… vandaag geworden) neem ik de trein en verlaat ik de regio van Napoli.

Morgen wandel ik verder vanuit Benevento… en ga ik de Appenijen in. In hoop dat ik terug de vriendelijkheid, open en spontane mensen mag ontmoeten van in de bergen.

Capua