Ik daal de trap af naar de eetzaal van Casa Madonna delle Rocche. Een caritas huis en wat ik fijn vind aan dit huis is dat er zowel bejaarden zijn op rust, mensen met beperkingen, mensen in revalidatie, refugees… en ja zelfs een pelgrim. Allen samen onder één dak… voilà zo gemakkelijk is het en alles draait hier naar mijn gevoel… zalig…
Een huis waar de tijd is stil blijven staan… Een letterbord met magneten. Vintage meubelen, posters aan de muur van de tijd van mijn grootmoeder…

Op tafel een kom met boterkoekjes, biscotte in pakjes, twee confituurkes…. De juffrouw komt mijn tas vullen en nog voor ik de tijd heb om te reageren is hij gevuld met warme melk en een klein scheutje koffie. Ik vraag haar of ze me kan helpen met wat boter. Ze brengt me van die kleine plakjes in papier gedraaid. Bevroren leg ik ze onder mijn billen zodat ze kunnen ontdooien.
Ik kijk naar de koekjes… OK… laat je gaan, Jasmine… Boter op het koekje, de melk in… En… wachten tot… net op tijd…
Hihi, fun… Toen ik klein was vond ik dit super om te doen… Het koekje onderdompelen tot net wanneer hij niet brak…
In de gang een silhouette… Een zwart lang kleed… Don Vincenzo, de priester die hier alles wat draaiend houdt. Ook zijn klederdracht is blijven stilstaan in de tijd. Het zwart is grijs geworden.

De natuurparken van Abruzzo zijn echt de moeite waard en heel aangenaam. Er zijn zelfs…. fietspaden…. Ja hoor… Deze streek is echt betrokken bij de wandelaar en fietser. En als ik ook vakantie zou komen naar Italië, dan zou dit ongetwijfeld in deze regio zijn. Een regio waar evenwicht is tussen mens en natuur. Dorpen die dorpen gebleven zijn, geen souvenir shops. Geen omhoog geschoten prijzen zoals in Toscanië… En de mens… behulpzaam, lachend en hulpvaardig.

Een camionet komt aangereden… de fruitboer… een muziekje… ‘vers la passione’. Ik voel dat het muziek mijn lijf begint te vullen… Oh dat is lang geleden…. dansen… dansen… dansen… Dit is nu wel het eerste dat ik zal doen bij thuis komst… gaan dansen.

Van het hoogplateau daal ik kilometers af van ongeveer 1300m naar 600m. Via een duidelijk zichtbare weg in het bos. De dorpen hebben ontzettelijk veel hoogkranen en als ik goed kijk… Vernielde huizen… In 2009 zijn in de provincie L’Aquila zware aardbevingen geweest… wanneer ik Fossa in wandel kan ik niet naastgelegen kijken een onbewoond dorp op 3 families na. Voor de rest is gans het dorp onbewoonbaar verklaart. De gevels zijn zwaar gestut… Meubelen… Etenswaren… Boeken… alsof iedereen weg gevlucht is en nooit terug gekomen. Vele deuren zijn op slot om inbraak te verkomen… Ik wandel erdoor…. Ik word stil van binnen… heel stil…
Het dorp ligt tussen en onder, links het monastery Santo Spirito, rechts convento San Angelo. Het monastery is een hotel, feestzaal geworden, het convento staat momenteel leeg wel in goede staat.

In ‘le village’ het nieuwe dorp die in 2010 opgericht is voor de slachtoffers kijk ik uit op het leegstaand dorp…De zon gaat onder… het leven gaat verder…