Een hevige keelpijn zorgde ervoor dat mijn nachtrust goed verstoord werd. Hmm, de keel… Lucht,taal, uitspreken, wat kan ik niet zeggen…Boum…. patat…. Ik zal het je niet vragen of ik mag… Daar ben ik… Een verkoudheid.

Goed aangekleed vertrek ik voor een nieuwe dag. Mijn lichaam vertraagt hoe verder ik stap en heeft het moeilijk om zich voort te bewegen. Rustig stap ik voort rekening houdend met mijn mogelijkheden en de buurt situatie, ik bevind me namelijk in ‘Le Parc du Morvan’

Mijn gedachten zijn onrustig en zorgen ervoor dat ik niet in mijn lijf zit. In de tuin van een boerderij een grootvader met zijn klein dochter. Het meisje zet zich bovenaan… Wacht… wacht… het duurt een tijd voor ze zich laat glijden….en hops… daar gaat ze.
‘Ja Jasmine, laat je maar glijden in wat aanwezig is. Overgave aan wat zich aanbied’,gaat door meheen.

Het leven zit vol betekenissen. Men hoeft zich er enkel voor te openen en ze te zien en ermee aan de slag gaan.
Komaan Jasmine, deel, vertel en bevrijd jezelf. Ik pak telefoon en bel.

Het thema… ‘Liefde’ die ik mag voelen. Af en toe komen er de laatste dagen daar wat verwarring rond. Niet omwille van Liefde op zich, om alle duidelijkheid wanneer ik spreek over Liefde met de grote L is sexualiteit niet aan de orde. Voor mij overstijgt het zelf deze vorm van contact.
De verwarring gaat om Liefde gericht naar een persoon versus Liefde naar allen. Koppel of een gemeenschap, het kan ook beiden in een koppel leven binnen een gemeenschap…. Verwarrend… Ik laat los en blijf vertrouwen. Mij even laten glijden, ik zie wel.

Een auto stopt langs de weg…. een luidruchtige claxon. De bakker. “Bonjour, vous avez encore quelque chose à manger ?” “Non, je n’ai plus rien madame.” “Zut, tempi, merci. Ah, je vois aussi que vous êtes de Anost. Vous retourner cette direction ? Et est ce que ce serais possible de m’y emmener ?” Ik zie bij haar plots een onwennigheid… angst… Ze deelt me mee dat ze nog een klant heeft en me nadien zal oppikken.” Oh, madame, je vois que vous avez peur. ” Ik laat haar haar ronde afmaken….en straks… Twintig minuten later steekt ze me voorbij. Haar angst was te groot. Een halte in een auberge. Een heerlijke warme en deugddoende soep, zorgt ervoor dat ik de laatste kilometers kan wandelen.
Langs een haag hoor ik plots geknor… ze zijn met meerdere… Oho, een everzwijn!… Ik blijf staan en zie verder een omheining. Oef… Het is Momo ‘le debrousailleur ecologique’.

Het telefoongesprek heeft deugd gedaan en de woorden die ik aan de andere kant mocht horen brachten inzicht… en een diep gevoel van verbondenheid.
Liefde is, punt. In Liefde Zijn. Daar zou zelfs geen woorden voor hoeven te bestaan. Liefde kan enkel gevoeld worden en zodra men het probeert te verwoorden installeerd men op dit woord een vorm van controle van de mind. Wanneer men handelt vanuit Liefde is het gewoon juist en daar zijn vragen overbodig. Jajaja… het hoofd had het eens weer overgenomen.

In Anost hou ik het voor bekeken. Naar de apotheek… Propolis, Echinacea, Sinuspax… De fruithandelaar….citroen, gember.
De gîtes voelt koud aan. Chauffages werken niet.. Uiteindelijk beland ik ’s avonds in een verwarmde hotelkamer.