Na een onrustige, korte nacht ontwaak ik in een nog donkere ochtend. Zeven uur.

Ik neem de asfalt weg… In de verte hoor ik geweerschoten, ook al is het mistig en verboden tijdens deze momenten. Het is behoorlijk koud buiten en voor de eerste keer heb ik mijn handschoenen aan.
Via Oude Romeinse wegen. Holle wegen…
Na een uur stappen krijg ik het al snel te warm. Een paar uienlaagjes gaan uit. De wollen buffer veranderd van muts in een halswarmer.
In het bos is het nog warm.

Verwoekerde ruïnes… Waar de natuur stil en zeker zijn plaats terugneemt. Zo verdwijnt beetje per beetje de restanten van wat de mensen die hier ooit hebben gewoond en achtergelaten… Waar muren gebouwen werden en in stilte verdwijnen en één worden. De natuur omarmd.
Ruïnes en overwoekerende natuur is iets die me altijd al heeft geïntrigeerd en nu weet ik terug waarom de Morvan mij al in 2014 zo aantrok.
Een dwarsboom… Niet erg ik kan er altijd omheen. Keuzes maken. La voies celtes, louvetiere, la cave au renard… namen van een plaatselijke uitgestippelde weg.

Een diepe holle weg. Ik sta beneden in het diepste punt. Mij voeten staan op een dikke laag bladeren. Ik sta stil en kijk rond me heen. Het licht komt schijnen… donker waar?
Ik steek een boerderij door. Geiten, een bok, kalkoen, kippen, eenden… Plots sta ik verder aan een metalen groene poort. De wandelweg is onderbroken. Alle hup dan maar een rondje… het waren aangename ontmoetingen en leerzaam. En die gesloten poort… Jah… Het is.

Ik voel vandaag duidelijk een weersverandering. De herfst is er eindelijk. Straks zal de eerste vorst er zijn, de bomen zullen dan werkelijk een kleurexplotie hebben.
Helaas zullen er dit jaar veel bomen gesneuveld zijn door de extreme droogte, wat duidelijk zichtbaar is.

Er beweegt iets voor me tussen de varens. Een witte staart… Een vos. Ik blijf ongeroerd staan. Op vier meter van me komt hij uit het onderbos gewandeld. Ik heb net de tijd om een beeld te nemen. Helaas geen videobeeld om bij mijn collectie levende wezens te voegen.
Ik nader een woongebied… de geur van een openhaard laat zich ruiken.

Autun. Een imposante middeleeuwse stad met zijn vele torens en hoge herenhuizen. Een kathedraal met een sierlijke hoofdingang en zijn vele symbolen, dierenriem, tekens en bijbelse afbeeldingen. Het is hier heel rustig in de stad en verwonderd me. Ik spreek een man aan en vraag of deze stilte altijd hier zo aanwezig is. Zijn antwoord is ja… Deze ja heeft een keerzijde van de medaille. De stad loopt leeg, prachtige herenhuizen, eenmanszaken, zelf l’académie des Arts staat te koop. Jammer, want deze stad heeft iets bijzonders. La ville se vide.
Ik vraag een vrouw die van de stad is om een bakker. “Oh, je pourrais pas vous dire tous de suite. Mais la ils y a un petit casino. Vous aller y trouvez du pain”. “Et il n’y a pas un petit artisan ? Je préfaire aller chez le petit commerçants, car c’est les supermarché qiu tué les villages et villes.”

Kathedraal Autun

Ik voel me wat moe worden en een lichte vorm van keelpijn. Ik wandel nog een zes kilometer, via de tempel van Janus verlaat ik de stad Autun.
Verderop staat een vrouw te tuinieren… Lourdesse en sont délicieux potage.