De geur van verse koffie. Geroosterd brood. “Bonjour Jacqueline, bien dormis ?” We geven elkander een zoen.
Een spontane vrouw die jaren in de prêt à porter gewerkt heeft in Parijs.
Ik help haar met het installeren van een app op haar telefoon. Zo kan ze haar dochter via video contacteren die ver van hier woont. Ondertussen was ik vergeten hoe snel de technologie impact heeft op ruimte en tijd die men aan elkander kan schenken in nabijheid, warmte, hartelijkheid… Ik blijf nog even bij haar na het installeren.

Langsheen de rivier ‘la Loire’. Ik sta versteld hoe laag ze is, op het diepste deel is de bodem zichtbaar. Dit brengt met zich mee dat er enorm veel eilanden ontstaan zijn. En hoe aantrekkelijk het ook is om erop te wandelen, ik waag me niet aan les sables mouvent. Aalscholver, reiger, kraaien, eenden en nog zoveel meer. De fietsroute is een plezier om op te wandelen. Afwisselend harde en zachte ondergrond via kleine pittoreske dorpen en natuur.

Op de hoek van een straat hoor ik een geluid achter me. Een man… hij hangt door zijn venster op het eerste verdiep. “Vous cherchez ?” “Oui, un bar et un magasin de nourriture.” “Attend je descends.” De man legt even in het kort uit, maakt zijn uitleg niet af… “Bhein, rentrée. Je peut vous offrir quelque chose ! Cela prendra pas beaucoup de temps.” Als de meneer zou weten wat voor tijd ik heb… Hihi. Een koffie wordt opgewarmd in de microgolfoven.
De man is pas terug voor de 2de keer van een pelgrimstocht – le Puy naar Léon– Een negativiteit wordt gelost. Het is duidelijk dat hij nood heeft om zijn frustraties te uiten rond de hoeveelheid pelgrims op de weg en de manier waarop pelgrims pelgrimeren. Anders dan hem dus… Het is bijna een eisen en vermelden dat bepaalde pelgrims niet welkom zijn die op een andere manier de weg afleggen. Iets wat ik al meerdere keren heb opgevangen onder pelgrims.

Iedereen heeft zijn eigen manier, mogelijkheden om zijn weg te bewandelen.

En eigenlijk hoe meer mensen de pelgrimswegen nemen op welke manier ook, dit is al een aanzet tot… Er bestaat geen juiste, exacte manier om een weg te bewandelen. We zijn allen verschillend, we hebben allen een eigen bagage en eigen behoefte. En het ene is niet beter dan het ander. Ik ken iemand die hem met de moto deed en toch heeft die man er een groot voldoening aan gehad. En ik ken mensen die hem al meer dan 10 maal te voet hebben gedaan en nog altijd aan het klagen zijn en ook zij zijn welkom.

Er zijn inderdaad enorm veel verhalen over overnachtingen, volk…. Zelf heb er nooit last van gehad. Alles is afhankelijk waar je je aandacht op richt.

Wat voor mij belangrijk was en is. Voor mij is een pelgrimstocht een manier om het kind in mezelf, mijn Zijn zoals ze in oorsprong was terug te ontmoeten om de volwassen van morgen te zijn.
Waar ik op eigen tijd, tempo en ruimte het nodige mag ontvangen om te groeien. Met eigen inzichten, ervaringen, voelen en gewaarworden de wijsheid mag ontvangen. Zonder er een wil is vanuit mezelf, zonder me zelf iets op te leggen en zonder iemand anders duwt. Waar evenwicht is tussen ontvangen en geven in resonantie van tijd. En waar het universum mij komt helpen en ik de leraar mag zijn in mijn leven.

Ik wandel verder langs het vroegere kanaal van de Loire die evenwijdig loopt met de Loire. Het weer is zacht en mijn dons mag terug in mijn rugzak verdwijnen.
In Briare stap ik binnen in de Art Nouveau kerk. Een kerk die warm aanvoelt en prachtige decoratieve elementen heeft. Het wandelen blijft verder goed gaan en ik blijf vreugde beleven aan mijn tocht. Mijn dag eindigt in Saint-Martin sur Ocre. Wat ik totaal uit het oog was verloren is de Halloween avond. Kinderen wandelen in groepjes van deur tot deur. Ik probeer net als hen aan te bellen. Sommige deuren gaan open, andere niet. Soms komt de zak snoep al tevoorschijn nog voor ik de tijd heb iets te vragen. Maar na lang zoeken eindig ik de avond bij Sylvie en Jacky. Een gezellig samenzijn en een zalig bed.