Je suis presque à la fin de mon périple..”, hoor ik mezelf zeggen na een vraagstelling waar ga je naartoe. Oehoe…een zindering gaat door mijn lijf. Ontroerd. Hoor ik plots ‘einde’ in mijn denken!
Terwijl al maanden geen uren, dagen, cijfers bijna aanwezig waren enkel Zijn daar waar ik ben.
Plots is het daar… daar waar ik in het begin van deze tocht al lachend zei “et qui c’est peut être je termine au Mont Saint Michel”. Hihi toen wist ik het nog niet.

Einde, begin, einde, begin… Blijvend in beweging, één in het oneindig.
Wat deze weg me heeft laten zien, geleerd en wat ik terug heb mogen ontmoeten zal verder in beweging blijven in en rond mij.
Het zal alleen wat gaan vertragen in de komende periode. Een periode waar stilte, rust, naar binnen keren zijn plaats zal krijgen om wat zich geïnstalleerd heeft te gaan verfijnen.

Een zuster van Bagnoles-de-l’Orne brengt me naar La Chapelle Saint Ortaire waar ik een kamer mag gebruiken bij de twee broeders.
Het is al donker wanneer mijn maag begint te knorren.
Buiten zie ik een vrouw. Isabelle. Ik stel haar een vraag omtrent eten. “Venez chez moi. Ce sera à la bonne franquette. Et cela tombe bien je n’ai pas trop le morale…”
Een warmhartige wisselwerking.