Zeven uur in de morgen. Hubert daalt de trap af, tijd om de poorten van het Begijnhof te openen. Ik ontwaak. Ik kijk naar de deur door het kleine venster. Het licht is uit. Buiten beginnen de daken zichtbaar te worden bij het ochtendlicht.
Ik vraag aan Hubert wat de ruimte is waar ik deze nacht het licht heb zien branden. Het doksaal. “Mag ik er even naartoe?”, vraag ik hem.
Via een kleine houten wenteltrap kom ik aan in een kleine ruimte met orgel, met zicht op de kapel.

Er wordt aan de deur geklopt. Lut. Lut wandelde de eerste dag mee, acht maanden geleden bij de start en zal de laatste dagen meestappen.

We starten met een heerlijk bio ontbijt, een traktatie van Lut. In de regen wandelen we richting Waregem. Met een tussenstop in Harelbeke waar we de Sint Salvatorkerk bezoeken. Ik ben onder de indruk van de indrukwekkende in hout gesculpteerde preekstoel. Nadien volgt een lange pauze waarin ik de tijd neem om de tekst na te zien van Sim over het interview van gisteren.

Wanneer ik de tekst lees ben ik me bewust hoe mijn denken in gang schiet en voel ik de beperking van wat woorden met zich mee kunnen brengen. Diep inademen en naar binnen gaan zorgt ervoor dat ik mijn rust kan terug vinden. Telkens opnieuw. Het is moeilijk om me te focussen.
Niet enkel de beperking van geschreven woorden, ik wordt ook hierdoor gewaar dat dit een beperking heeft op mijn gevoel, de belevingen op mijn weg, en het niet vrijuit kunnen spreken. Sim had me voorgesteld om niet over mijn spirituele ervaring te schrijven zodat alles op zijn tijd zich kon aanbieden. Een fijn en respectvol gebaar.
Het heeft niet lang geduurd, de tijd en ruimte is er gekomen. Het niet neerschrijven heeft ervoor gezorgd dat ik de beperking kon voelen van het inhouden en niet voluit leven van wat ik de voorbije maanden allemaal heb beleefd. Het gaf me een gevoel alsof mijn keel werd toegesnoerd. Het mag leven.

Dankjewel Sim voor je luisterend oor, warmte, en steun en respectvolle benadering. Dank je om dit in gang te hebben gezet.

’s Avonds overnacht ik in Waregem bij Trees. Iemand die ik 20 jaar geleden heb leren kennen. Ik krijg er een bezoekje van Jolie en Maxence, haar kleinkinderen. Hun nieuwsgierigheid is groot. Van Jolie kreeg ik een tekening met vier hartjes en welkom en in een klein hoekje… een zakje snoepjes eraan gekleefd. Wat een fijne verrassing.