Wanneer je met open armen en hart je liefde deelt met de ander. Je naast de ander staat en zijn/haar kwaliteiten ziet en ook de minder aangename kantjes erbij neemt. Wanneer je in de liefde staat en er geen voorwaarden zijn naar de ander toe ‘van hoe het er moet of zou moeten uitzien’. In onvoorwaardelijke liefde staan.

Wanneer je in die onvoorwaardelijkheid hoort en voelt bij de ander dat eraan voorwaarden moeten voldoen worden. Je op een bepaalde manier wordt benaderd die haaks staat op wat voor mij liefde is.
Je op hartsniveau gewaar wordt dat het niet OK is wat gebeurt.

Wanneer je in die onvoorwaardelijkheid wenst te blijven staan omdat je voelt en bewust bent hoeveel waardevols daarin aanwezig is, hoeveel waardevols erin jezelf aanwezig is.
Het ene wat je dan kan doen vanuit die onvoorwaardelijkheid, is blijven staan met een open hart ook al kan je van alles gewaarworden. Ook al wordt er hierin van alles getriggerd in het moment. Ook al voelt je hart alsof het in vuur staat.
Wanneer je terzelfde tijd ook open blijft staan naar de ander en kan zien van waaruit de handeling of gedrag voortvloeit. Het opmerkt en probeert het niet persoonlijk op te nemen (niet evident, de moeite waard om te proberen.) Bewust hierin aanwezig blijven en je focussen op je gewaarwordingen, bij jezelf blijven en luisteren naar wat er in jou wil gehoord, gezien en gevoeld worden. Er aandachtig mee omgaan zonder te willen controleren, wel in openheid, zachtheid en mildheid naar jezelf toe. En te aanvaarden wat de noden van de andere zijn.
En hierin, in die openheid heb je ook het recht aan zelfzorg binnen de onvoorwaardelijkheid en dit door een halt toe te roepen en je te laten respecteren. Wat niet wil zeggen dat je je afsluit, integendeel, verbinding blijft mogelijk.

Je hart sluiten voor pijn maakt de pijn alleen maar ondraaglijker voor jezelf en verbreek je hier alle mogelijkse verbinding/verbondenheid niet alleen met de ander, ook met jezelf. Met een open hart krijgt de pijn de kans tot helen niet enkel voor jezelf, ook voor de ander. En o wee… het is geen gemakkelijk proces, voor mij is dit echter de enige weg naar onvoorwaardelijkheid. En hoe meer je je ervan bewust bent en telkens aandachtig erbij blijft, hoe natuurlijker het wordt.
Het is telkens naar binnenkeren, in jezelf, want daar alleen ligt het antwoord, daar alleen kan je jezelf bevrijden. Telkens opnieuw.

Vanuit deze beweging zal je je bewust worden en zien dat wat buiten je omgaat harder kan ogen (hierin kan het vluchtgedrag van vroeger terug aan de oppervlakte komen, waardoor je terug in een oud patroon kan terecht komen.) dit is een gevolg van je eigen innerlijke beweging, proces en groei. Want je kan enkel bewustzien bij een ander waar jezelf al doorgemaakt hebt. Hierdoor kan je ook de mogelijkheid hebben om de pijnen waar te nemen, achter de handeling van de ander waardoor je in mededogen aanwezig kan zijn en blijven.

Het zijn de gewaarwordingen, gevoelens en emoties onder ogen durven zien en kijken wat er achter schuilt en ze door je heen laten stromen. Zonder ze op slot te zetten door controle, afschermen.
En het zijn deze waar het meest weerstand opzit, pijnlijke, confronterende, de schaduwkanten die je de waardevolste lessen en groeilessen zullen brengen. Ontlopen kan je ze zowiezo niet want vroeg of laat komen ze terug aan de oppervlakte. En het is niet de ander die oorzaak is van, het is niet iets die buiten je ligt die verantwoordelijk is voor… wat buiten je is is enkel een trigger of pion wat binnenin jezelf al lang aanwezig is en die nood heeft om aan het licht te komen.

En wat het voorbije vrouwenfest me vooral heeft bijgebracht, is te leren en durven gaan staan in mijn vrouwenkracht.
Is mezelf te zien, voelen en eren.
In Liefde en Licht blijven staan.
Want door dit naar mezelf te schenken, geef ik dit ook aan de andere door.
En ook al was het op vrouwenfest dat ik deze kracht kon voelen en het gebeuren met een vrouw is.

Onvoorwaardelijke liefde kent geen geslacht.