Zaterdagmorgen. De zon laat zich tonen aan de horizon. Ik trek een broek en pull aan, en een licht donsjasje om me warm te houden. Onder de arm, mijn wikkeldoek. Ik wandel richting de zweethut.

Het hout staat al in vuur, de vlammen dansen over de vuurstenen. Virginie de vuurvrouw, komt af en toe kijken of alles goed verloopt met Grootvader vuur. Ik voel de warmte op mijn lijf doorheen mijn kleren. Diepe zucht. Deugddoend.

Samen met 20 vrouwen nemen we plaats op balenstro onder een boom. Een vogel zingt zijn mooiste lied en wenst ons een goedemorgen. Het zonlicht komt rakelings over de haren heen schijnen van de vrouwen die tegenover mij zitten… hun ogen glinsteren.
Er wordt een deelrondje gedaan. Ik word geraakt door de zachtheid en schoonheid die ik in elke vrouw mag zien. Een traan rolt over mijn wang. Een diepe dankbaarheid is voelbaar. Mijn beurt…
Ik kom even op adem, ik ga naar binnen en maak contact met mijn diepste Zijn voor ik in woorden ga.
Een diepe zucht. “Ik ben geraakt door zoveel schoonheid die ik mag zien bij elk van jullie. Nog tot vorige week stelde ik me de vraag of ik hier wel werkelijk op mijn plaats zou zijn. Met wat ik nu mag gewaarworden en door hier in deze cirkel te zijn, heb ik geen twijfel meer. Het klopt ik mag er zijn. Het is fijn om hier te zijn. ”
Sara zit op mijn linkerkant en zal ons doorheen het vier uur ritueel begeleiden, samen met Greet Keppens die haar zal bijstaan.

Na het smudgen (energetisch schoonmaken) en een lakota lied ga ik uit de kleren en ga met mijn wikkeldoek rond het vuur staan. Ik voel een frisse luchtverplaatsing in de rug, ruimte in en rond mij, vooraan verwarmd grootvader vuur mijn lijf. Mijn lichaam voelt goed, vrij.
Met tabacco breng ik een offer aan Grootvader vuur en vraag ik om een intentie.

Op handen en knieën wandel ik de zweethut binnen. De zweethut die de baarmoeder van Moeder Aarde vertegenwoordigt, een heilige ruimte. Voor het binnengaan spreek ik het volgende uit ‘Mitakuye Oyasin’. Ik groet.
In het midden van de zweethut is er een put gegraven, daarin zullen straks de gloeiende stenen worden neergelegd tijdens de ceremonie. Boven mijn hoofd zijn wilgentakken te zien die op een zorgzame manier aan elkander zijn gesjord. Deze zijn allen afgedekt met (wollen) dekens.

Ik kijk even rond me om me te situeren voor we straks het donker in gaan. Verschillende voorwerpen gaan de zweethut rond die deel uitmaken van de ceremonie.
De eerste vuurstenen komen de zweethut in… ‘Grandfather is coming’. Zeven stenen worden in de put gelegd. Heilige kruiden worden aan het vuur geofferd. De opening van de zweethut gaat dicht. En plots wordt het pikdonker. In het midden is wat rode gloed te zien. Het is even wennen van licht, lucht, openheid naar donker, gesloten, warmte. Het doet iets met me, niet alleen met mij, ook bij andere vrouwen… Ik hoor verandering in de ademhaling…geraakt. Lakota liederen worden gezongen. Samen zingen… wat een diepe verbondenheid, samenhorigheid is voelbaar. Gedragen, worden gedragen.
Een rondje… Ik spreek grootvader vuur aan, stel me voor en som drie namen op, drie vrouwen die ik meeneem tijdens deze reis naar binnen.

Nadien komt stilte en voel ik me naar binnenkeren. Het rechtstreekse naakte contact mogen voelen met Moeder Aarde is deugddoend.
Ik kijk voor me uit, en hoewel het donker is heb ik het idee veel te zien.

De deur gaat terug open. Voor de tweede maal komt het vuur naar binnen. Deur gaat dicht. Water wordt op het vuur gebracht wat zorgt voor stoom. Ik kijk naar de hete stenen. Figuren worden zichtbaar. Hoekig, driehoeken met twee bolletjes, symmetrisch… Hmmm… Een duidelijk figuurtje… mijn mentale wil er iets aan koppelen. Het lijkt een personage te zijn, noch vrouw, noch man. Op een andere plaats een gevleugelde, langwerpige figuur. Een roofvogel, engel of….euh… vreemd de Godin Isis komt in mijn gedachten. Een traan rolt over mijn wang, geraakt in zachtheid.

We gaan verder… ‘Grandfather is coming’ Virginie brengt de volgende zeven vuurstenen binnen. Heilige Kruiden, liederen, gebeden… Donker… En dan wordt ik geraakt, diep geraakt in mezelf. Lange élégante figuren dansen voor me heen op de vuurstenen. Ze volgen allen dezelfde beweging in de vorm van een S, ze worden ook langer. En hoe meer ik naar hen kijk, hoe meer ik er zie en in de diepte verdubbelen… Het is net alsof ze me aanspreken en plots voel ik een grote aanwezigheid aan wezens… De vele voorouders. Op een andere plaats is een duidelijk beer zichtbaar. Ik ween, ik snik. Sara vraagt ‘Wie weent hier’ “Jasmine, en alles is ok met me. Alles is ok”. Zo voelt het. Ik ween, de tranen vloeien, het geween komt van diep van binnen. Het voelt bijna niet van mij, net alsof vele tranen door me heen komen en allen gereinigd worden op weg naar ontroerende vreugde.

“Grandfather is coming”… ik zie even naar buiten, daar waar licht is. Ik voel er geen verbinding mee. Hier is het, hier is het te doen. Water, grandmother komt binnen. In een grote pollepel wordt drinkwater aangeboden. Ik neem de pollepel vast met beide handen breng deze eerst richting mijn derde oog als teken van groet… dan verder richting mijn mond. Ik kijk in de lepel en zie… Ahh…ik snak naar adem… Ik zie… Ik zie… Een spiegeling, een reflectie. En natuurlijk zie ik mezelf weerspiegeld in de lepel. Hoe verder en meer ik drink, hoe dieper ik in de lepel kan kijken… en dat de reflectie niet meer om mij gaat, wel dat ik veel verder kan kijken dan wat in eerste zicht zichtbaar is. Hoe meer ik drink, hoe meer Ik het idee dat iets me aanspreekt. Een beeld wordt zichtbaar… een verzoek. (een tekening volgt) Ik voel het water door mijn lijf stromen… een gewaarwording van zuivering. Als een ijzige waterval die van een groene wand stroomt richting een diepe waterbron. Na het drinken stromen terug tranen, een diepe vloed…

Hoewel ik me krachtig voel van binnen, voelt mijn lichaam zwak. De zweethut vraagt een grote fysieke inspanning. Ik kruip naar buiten. Traag probeer ik recht te staan, als een kind die haar eerste stappen moet proberen zetten. Met wat trilling in de benen begeef ik me achter de zweethut en ga gehurkt zitten. Ik begin te urineren, terzelfde tijd begin ik te huilen… verlossing… Het zo bewust bij mijn lichaam aanwezig kunnen zijn, brengt me zoveel moois en warms. Ontroerd worden door gewoon te urineren, Het urineren zal nooit meer hetzelfde voelen… Dankbaar. Mijn lijf, mijn tempel.

Terug naar binnen. Ik heb geen flauw idee hoelang de ceremonie al bezig is. Tijdloos, zalig, in het Nu. Mijn hart en ziel gedragen in de stilte.
De laatste vuurstenen komen eraan. In volle overgave ga ik op de grond liggen. Op mijn rechtkant… Sabine. We geven elkander de hand. Gesteund.

Voldaan, herboren, verlicht, innerlijkrijker stap ik verder de dag in. Wat wankel wandel ik richting het kampeerterrein in mijn wikkeldoek en een sjaal op borsthoogte. Een koude douche en heerlijke maaltijd om terug wat steviger te staan.

Kort voor de volgende workshop help ik even mee in de keuken. Een jonge vrouw die deze morgen ook aanwezig was tijdens de zweethut stelt me een vraag, “wat bedoelde je met ‘ of je hier wel werkelijk op je plaats bent’, als je erop wenst te antwoorden natuurlijk.” “Jawel, wil ik zeker op antwoorden. Dankjewel zelf voor je vraag…. Ik deel, we delen, we wisselen uit. (de inhoud komt misschien later)

Een volgende workshop ‘Womb Steam Ritual’ met Mieke. Door de grote interesse wordt het ritueel in twee groepen verdeeld. Terwijl de eerste vrouwen op een troon gaan zitten (een plastieken nachttoilet of kampeertoilet) waar daarin een recipient komt met heel warm water en helende kruiden, die de vrouwelijke schoot ten goede komt. Een milde en krachtige manier om met natuurlijke middelen het bekkengebied, baarmoeder ten goede komt en je volop vrouw te voelen. Terwijl de eerste groep het ritueel ondergaat, zit ik samen met de andere vrouwen in een cirkel en ondersteunen in stilte de vrouwen.

De wissel…Ik krijg een lang kleed aan. Wel handig wanneer je op de troon gaat zitten en het te warm aanvoelt. Het kleed dient dan als waaier om af te koelen. Ik ga zitten… Oee… het is even schrikken en ga terug recht staan. Een diepe ademhaling… Ik ga terug zitten, focus me op mijn bekkengebied. De stoom komt in aanraking met mijn yoni. Het pakt me letterlijk op de adem, snik… Een zalige stroom gaat door mijn lichaam. Ik ontspan me en kan gaan genieten van dit bijzonder waardevol en diepgaand ritueel. Het is genieten, vreugde danst in mijn lichaam. Ik voel dat het een innerlijke glimlach tevoorschijn tovert.

De laatste workshop van de dag ‘de Gezegende tempelreis’ met Mireille Verplancke, begint al dansend op het muziek van Danit- Naturaleza. Met meer dan 20 vrouwen staan we te dansen bij ondergaande zon en opkomende volle maan. De lucht kleurt aan de ene kant rood, oranje, warm geel. Aan de andere kant, purper, blauw, roze. Mijn lichaam beweegt sensueel, dansend met de lucht, als een slang langsheen de andere vrouwen. Voor mij hoor ik luidop zeggen in de cirkel… ‘Meisjes zijn’ t allermooist op aard”… terwijl het dansen afgerond wordt en het muziek wordt uitgezet. Een oogcontact, een glimlach…hmmm

Met zijn allen gaan we de Wijze Kring Tent in… Opeengepakt met zijn allen begint Mireille boeiend te vertellen. Op de achtergrond het muziek van Estatic Dance, die ook al komt ze de tent binnen… in synchroniciteit is met wat aanbod komt in de tent. Ik kijk rond en geniet van hoe iedereen aandachtig zit mee te luisteren. Stil en rustig volg ik mee. Ik geniet van de aandacht die Mireille ontvangt en wat ben ik fier op haar en hoe zij haar workshop brengt. We sluiten af door allen een hand te geven aan elkander en mee te zingen op een lied die terug in synchroniciteit over het ganse terrein komt…. Vrouwenfest… Allen verbonden en elkander gedragen….

Voor het slapen gaan komt Mireille naar mijn tent. Terwijl ik de thee op het vuurtje zet, zitten we naast elkander. Nadien komt ze in mijn schoot zitten. Ik omarm haar en delen onze dag… Samen bewonderen we de volle maan. Oef. Wat voelt het terug opener tussen ons. De voorbije maanden waren niet eenvoudig en het was hard werken, de relatie had heel wat te verduren. We zijn er blijven in staan, in vertrouwen en zie de rust is terug.

De maan… verlicht het grote veld. De dag plooit zich dicht…voldaan en in dankbaarheid. Met veel water, vuur, lucht, aarde, de zon, de maan en vooral… Liefde.