Promenade de Feÿr, Château de Feÿr

Le Chemin des Pèlerins en de GR 125 brengen me via ‘Le Tour de Monsieur Sax’, een pavillioen richting de Maas die ik zal blijven volgen tot in Hermeton-sur-Meuse.
Hoewel ik hier nu reeds voor de 3de keer langskom, telkens ziet het er anders uit en geniet ik van de prachtige natuur langs de Maas.
Door dichtbij en me zoveel mogelijk in de natuur te begeven voelt het me soms zo vreemd om mensen met een mondmasker te zien.

Het is de eerste keer dat ik een pelgrimsweg wandel op vijfvingerschoenen en barefoot sandalen. Hoewel mijn voeten terug wat moeten wennen aan de afstand, voelen beide schoeisel zalig aan. Een vrij en veilig gevoel. Wat fijn ook om met mijn voeten de stenen, grond van zo dichtbij te kunnen gewaarworden. En een ander voordeel is hoe ik me er op een vloeiende en stille manier mij kan door de natuur voort bewegen.
Een ijsvogel vliegt razendsnel over het water. Mijn lievelingstuk is, la promenade des Feÿr, waar men het evenwicht niet mag verliezen anders ligt men al snel wat lager…. in het water.
Ik geniet van het zien hoe de klimmers de vele rotsen trotseren. Een organisatie maakt de klimwanden klaar, vrij maken van mossen en jonge planten.
Vissers dobberen op een half bootje op het water. Aan hun voeten dragen ze zwemvliezen en lange caoutchouc botten.

De twee dagen achter me, voelen aan alsof er geen maanden tussen 2 pelgrimstochten zijn geweest. Al heel snel voel ik me één met de weg….
Een ijzige wind is voelbaar. Vliegen zitten te zonnebaden op de Achillea.

In Haziere laat de vriendelijke dame in de bakkerij me toe haar toilet te gebruiken. Haar theesalon is nog dicht, wat kijk ik uit naar de momenten waar ik zal kunnen uitrusten bij een heerlijke kop koffie en er mijn dagverhaal zal kunnen schrijven.

Deze keer heb ik het geluk om de Romeinse kerk van Hastiere te bezoeken. Bijzondere geschriften werden hier terug gevonden in de crypte.

De laatste kilometers wegen wat zwaar. Mijn voeten zijn aan rust toe. Plots verschijnt een man op mijn linkerkant. 2 wandelstokken, een klein rugzakje, een baard. Zijn delen en onze uitwisseling doet me wat denken aan mijn vader. Actief in de vereniging voor pelgrims naar Compostela, vraag ik hem of hij een plaatsje zou vrij hebben voor de nacht.
“oh, mes ma maison est un chantier. Rien est prêt pour accueillir… Mes vient en trouvera bien quelque chose. Tussen verhuisdozen, werkmateriaal, en zijn kunstwerken maakt Patrice een plaatsje vrij in een stacaravan.

Een stukje wild natuur, 3 kleine houten huisjes verscholen in een wijk op een hoogte, uitkijkend op de Maas.
” Bhein, je suis tous troublé de t’avoir ici. Je vient juste de finir ma coupolle dans le toit. Je voulez amener la lumière à l’intérieur. Car c’était trop sombre. Je n’avez pas le moral aujourd’hui. Mes je senti que je devais faire ma promenade, mon chemin, porter mon pain chez mon docteur et voilà que je te rencontre. Et depuis que je t’es vue voilà que j’ai retrouver le moral. Qu’est ce qui ce passe ? Que vient me raconter cette rencontre. Tu est la première personne que je l’aise entrer “, vertelt de Patrice. We vinden elkander al heel snel op dezelfde golflengte.

Nog voor het slapen gaan trek ik Aboriginals kaarten… Hmm.. (glimlach)

Merci Patrice pour avoir ouvert ta porte 🙏

Haziere