“Bonjour, Patrice. Et bhein, qu’est ce que j’ai bien dormis. Et je te remercie beaucoup pour la chance que j’ai de pouvoir être ici.”, deel ik terwijl ik hem verder een fijne feestdag wens. Het is vaderdag. “Tu c’est Jasmine, j’ai encore pensait à notre rencontre et à tu le temps? Doit tu être quelque part ? J’ai aussi tirer la carte, j’aimerai savoir ce que tu en pense. Puis j’ai pensez à Marie-Madeleine un membre de ma famille….”, en zijn persoonlijk verhaal van zijn weg gaat verder. Ik luister aandachtig, af en toe is zijn verhaal een een spiegel. De spiegel vader/dochter. Hij vanuit de positie van vader, ik vanuit de positie als dochter ten opzichte van mijn vader.

Wat is het fijn vertoeven in zijn vernieuwde eetplaats. En zelf al is het er bric à brac, zijn hartelijkheid en warme ontvangst overstijgt alles. Met een pot koffie, gemaakt van chicorei en koffie en op de oude wijze klaargemaakt, een heerlijk zelfgemaakt brood en confituur, blijf ik aandachtig volgen.

Patrice beseft duidelijk dat onze ontmoeting niet zomaar is… ik zie hem denken en laat hem in zijn gewaarwordingen. Vanuit een vanzelfsprekendheid deel ik later iets met hem.
Ik heb een sterk aanvoelen dat mijn aanwezigheid een patroon doorbreekt in zijn leven. Ik voel dat ik verder mag open delen zonder in détail te gaan. Hij blijft verder zoeken en deelt dat het antwoord wel later in de dag zal komen.
Ik ben me bewust wat voor een geschenk we hier elkander brengen. We nemen afscheid. Ik steek wat centjes in zijn handen, hij kan het gebruiken.

11 uur ik verlaat Hermeton-sur-Meuse richting Dourbes waar iemand op me wacht. Een telefoon naar mijn vader om zijn vaderdag te wensen. En ik stap ondertussen de Ravel af tot in Doissche waar mijn voeten dringend rust nodig hebben.

In een flits komt binnen wat het patroon is dat Patrice zal doorbreken. Het verhaal die hij me vertelde, is plots levend in me aanwezig en ik kan zien wat er zich toen heeft voorgedaan. Oefff, niet min… Ik hoop dat hij later nog even met me contact neemt, gewoon om te horen hoe het met hem is.

Een bakker. “Bonjour madame, est vous encore ouvert ?” “Non, pourquoi ?” “J” ai faim”. “Attend je vais voire ce que j’ai encore. 5 petit pain cela vous va ?” “Oui, bien sur. Je vous doit combien svp” “Rien, silteplait” “OH, merci madame”. Een rustpauze. Asfalt is werkelijk een dooddoener voor de voeten en benen.

In Matagne-la-Petite komt Yahn-Loù me ophalen een paar kilometer van Dourbes, waar we even een ommetje doen naar Fagnolle voor de laatste Sint-Jacobs kerk van de ‘buizerd’ die ik nog moest afwerken en dat dankzij Yahn-Loù die een boek bestelde. Blij dat ik dit mag afronden voor ik het land mag verlaten. Yahn-Loù vertrekt binnenkort naar Compostela. ”s Avonds laat Yahn-Loù zijn werk zien een buikspreker.

Ik deel hier graag eens zijn teder en lief werk.

Sint Jacobs Fanolle