
Een ronde tafel. Een pruttelende koffie machine… De zon schijnt op de appelboom.
“Je pense encore à notre conversation de hier soir…”, deelt Vincent.
Vincent deelde gisteren een tweestrijd tussen zeven mensen die hem komen vragen om leermeester te zijn in het cultiveren van biodynamische granen. Waar hij het gevoel van Leven en Liefde voelt. Waar hij voeding van krijgt. En zijn zoon helpen op het veebedrijf, die op zijn manier het bedrijf runt, niet altijd volgens de gedachten van vader. Waar het zijn energie naar beneden haalt.
In ons gesprek kom ik plots in het verhaal terecht van twee jaren geleden, daar ergens midden de appenijen. Tussen heldere hemel en bliksem, tussen kind en vader, tussen vrij-Zijn en gebonden. Daar waar ik de doornen van anderen leerde afzetten, daar waar ik het plotse gevoel van verlatenheid kende en herkende, daar waar het plots donker werd buiten mij en het Licht terzelfde tijd plaats nam in me.
“Je sentais où tu m’emmenais”, deelde Vincent”, met een warme glimlach.
“De temps en temps il y a quelque chose qui me pousse de faire des partage dans l’instant present, sans vraiment le vouloir. J’adore c’est moment. Ils sont d’une douceur.”
“Tu sait Vincent cette histoire que j’ai vécue et que je te partage, sans vraiment savoir le pourquoi du partage. Cela venez à moi.. A l’instant présent elle me fait un peut penser à ton histoire et que je n’étais même pas conscient de la profondeur que elle avais pour mon propre Soi.
L’abondon du père, L’abondon du fils est nécessaire pour Être, pour faire son propre chemin. Qui veut pas dire l’abandon dans le propre terme du mot”, Vincent gaf me een waardevolle spiegel.
Een stilte is aanwezig terwijl we beiden aan onze koffie drinken.
Na een lange stilte kijk ik hem aan, “Tu choisie la vie où l’autre…”. “La vie, mais ce n’est pas si simple”, antwoord Vincent met zijn koffietas in de hand.
“C’est notre mental qui nous rend la vie difficile. Le mental cela s’apprivoise”.
We hebben geleerd om buiten onszelf te kijken waarbij we ons hebben verwijderd van onszelf.
Daarbij komt vaak bij te kijken, dat er schuld is om het verleden en angst voor de toekomst die zich uit in vasthouden aan, niet kunnen lossen, angst om te verliezen, terwijl de bevrijding ligt in de overgave.
Het zijn onze gedachten die we buiten onszelf plaatsen die er vaak voor zorgen dat we niet vooruit kunnen. Vaste gedachten en tal van redenen die we ons eigen hebben gemaakt voor schijn-zekerheid.
De rijkdom ligt niet buiten ons, wel in onsZelf.
“Vivre notre propre chemin et reste dans la foi”.
“Est-ce que ton chemin de vie tu peut voir cela comme une mission ?” , vraagt Vincent.
“Oh, je ne veut pas mettre un mot dessus, surtout pas le mot ‘mission’, aujourd’hui c’est un peut un mot utiliser n’importe où n’importe comment, c’est presque venue une mode. Pour moi cela va bien au delà du mot. Mais je te comprends. Je pourais dire en toute simplicité, sans allez chercher loin, c’est vivre et partager. Être.
Voor we het huis uitwandelen, vraagt hij me wat er is bijgebleven in onze ontmoeting. Je spontaniteit, openheid, zijn vertrouwen in me, zijn fonkelende ogen.
Ik steek mijn hand uit, kijken elkander recht in de ogen… Een ‘hi five’. In dankbaarheid voor deze waardevolle en warme ontmoeting zet ik mijn weg verder.
Ik steek de rivier L’Aisne over en wandel via bossen naar een ander dorpje. Een eerste teek trotseerd mijn kous. Ik hoop dat hij of zij de helm op heeft, want als een schietspoel stuur ik de teek de wildernis terug in. Hihi, grapje.
Hier en daar zijn nog traditionele boerderijen in leem zichtbaar. In Lisle-en-Barrois staat een pareltje van een kasteeltje te verkommeren.
Het is bijna achttien uur, mijn benen hebben rust nodig. Aan de deur van een laag huisje, staat een soort zelfgemaakt beeld met takken en ijzer die me doe denken aan een ‘heks’ uit een sprookje. Ik bel aan.
Een vrouw doet open, een traan rolt langs haar wang….
Claudine komt net terug van een begrafenis. “Entree, je venais juste de me dire. Si quelquen pourrais sonez à la porte. Et voilà, soyez la bienvenue” .
Klik HIER voor bewegend beeld
Weerom zo een pakkend verhaal. Gelukkig kruist iemand zoals jij dan zijn pad om hem een beetje te bevrijden van zijn verhaal. En dan de 2de ontmoeting, kan geen toeval zijn, 😉
Groetjes en pluk de dag.
Dag Alex, niets is voor mij nog toeval. Een fijne dag voor je en dank je voor je warm delen 🙏🌞