Van Praia da Vagueira naar Praia da Mira.
Ik voel me wat zwaksje en toch voelt het ok om te stappen. De weg gaat verder langs de Canal de Mira en de Ria de Aveiro. Deze morgen hangt er wat een mist over het landschap, zo voelt het een beetje van binnen in mezelf. Mistig. Een aangename rustige atmosfeer is aanwezig in de omgeving. Een bejaarde vrouw is aan het vissen in een kleurrijke geruit shortje. Op haar rechterkant, een kleine jonge zit op een klein bankje, zijn handen in elkaar gevouwen. Terwijl hij af en toe een vraag stelt en kijkt hij vol verwondering naar de bejaarde vrouw. Een wederkerig betrokkenheid.

Paarden staan vastgebonden in het lange riet. Vissen laten af en toe hun kopje zien. Een man vaart al rechtstaan traag langs de oevers. Rond de middag is de grijze lucht verdwenen en staat de zon hoog aan de lucht. Haar warmte straalt op mijn huid en gelukkig dat ik de frisse lucht van de zee mag gewaarworden.
Vóór het aankomen in Praia da Mira spreek ik een bejaarde vrouw aan die aardappelen, appels en uien verkoopt aan haar voordeur.
In een vloeiend Engels spreek ze me aan. “Ik sta versteld van je goed sprekend Engels”, deel ik de vrouw. “Ik ben eigenlijk oorspronkelijk van Canada”, zegt de vrouw. Ik vroeg haar waarom veel van de huizen hier leeg staan. Immigratie, ouderdom… mensen zijn terug naar hun geboorteland.
Ondertussen stijgen de prijzen van huizen naar het dubbel en worden in grote getallen aangekocht door jongere Amerikanen.

In Praia de Mira aangekomen zoek ik mijn overnachtingsplaats op. Huisnr 3, kamer 7.
Ik installeer me in de huiselijke omgeving en ga richting de oceaan.
Een hels lawaai is te horen op het strand. Met groot geschut maken ze het strand klaar voor de komende toeristisch seizoen. Wat verder zie ik een klein gebouw in hout staan, afwisselend in het blauw/wit gestreept. Een klein niet opvallend gelijkbenig kruis staat op de top.
Ik stap er binnen, zet mij en laat de omgeving tot me toe komen. Het is precies alsof ik op een eiland zit, rustig en sereen omcirkeld door een rumoerige omgeving. Af en toe voel ik de grond onder mijn voeten trillen door de bulldozer die het zand plat walsen. Ik voel mijn lijf landen en plots komen tranen te voorschijn. De kapel da Senhora da Conceição, die tot in 1884 de naam Senhora da Graça had. De kapel waar vroeger de vrouwen kwamen bidden wanneer hun mannen de zee opvaarden om bij levend en welzijn terug te komen met een grote visvangst.

In de vooravond heb ik nog een gesprekje over het zeedorp, zijn omgeving en de verandering van de laatste jaren. Over de snelle groei van huizen met 3 verdiepen terwijl hier vroeger nog de originele huisjes in hout stonden zoals in Casto de Nova. Helaas werd het patrimonium hier niet gespaard door bouwpromoten.

Na een goede nachtrust ga ik richting de zee waar ik een ochtend wandeling maak. In de verte zie ik een boot in halve maan vorm de grote golven trotseren, richting land. Nu begrijp ik dat de vrouwen hier vroeger veel in de kapel kwamen bidden.
Wanneer de boot in snelheid aan wal is wordt hij verder opgetrokken op het zand door een traktor. Een man neemt het dikke touw van de vissersboot en haakt die vast aan de traktor. Het touw die straks opgetrokken zal worden via een katrol in de hoop op een rijke visvangst.

Terwijl de vissers verder werken en voorbereidingen treffen geniet ik van het tafereel en wordt ik volledig opgezogen in de omgeving. Ik sta te kijken naar de oceaan en zijn onstuimige golven. Ik zink weg in zijn grootsheid tot ik plots volledig omcirkeld ben door zeemeeuwen die kort boven mij vliegen. Omwikkeld door klanken van helende geluiden, draai ik al wenend rond om deze natuurschoon te bewonderen. Zucht. Wat een geschenk ik hier mag ontvangen.