
Texte en français voir 👇🙏
De lange grassen dansen vloeiend heen en weer op het ritme van de wind. Rondom mij strekt zich een wijds heuvellandschap uit, met op elke heuvel een bos, hier en daar een dorp, en ergens verscholen op een top een Mariabeeld, ook wel la Madonna genoemd.
In deze regio (Sion, Vaudémont, Vicherey, Aouze, Dolaincourt…) werden de Mariabeelden geplaatst als dank aan Maria omdat hun dorpen gespaard bleven tijdens de oorlog.
Men vereert hier niet alleen Maria, haar energie is werkelijk voelbaar. Voor wie rust zoekt, openheid, natuur en een liefde voor geschiedenis heeft, kan ik deze streek van harte aanbevelen.
Ik voel me er gedragen, gedragen door de zachtheid die hier heerst.
Al enkele dagen mag ik bij valavond vossen, reeën en hazen ontmoeten. Bij een moment van verstilling op het pad wandelde een haas zelfs o één meter van mij.
De bijen doen hun werk in de niet-afgemaaide bermen. Buizerds, rode en zwarte wouwen zijn hier talrijk aanwezig.
Ik ben nu al vijftien dagen onderweg, van de Elzas naar de Vogezen en nu in Meurthe-et-Moselle.
Althans, dat denk ik. Want door de regelmatige herindelingen in Frankrijk weet ik soms niet meer wat een regio, departement of provincie is.
Ik kwam langs de Mont Saint-Odile, een plek die me deed denken aan de tempelscène waarin Yeshua boos werd bij het zien van de handel die er dreef.
Een pelgrim betaalt daar 90 euro voor een kamer en moet zelfs 0,50 euro in een automaat steken om naar het toilet te kunnen.
Het onthaal was allesbehalve gracieus, ondanks wat er bij het binnentreden geschreven stond.
Gelukkig kon ik nog vrij water verkrijgen tijdens de hoge temperaturen.
Het uitzicht over de vallei rond Strasbourg is prachtig, en ook de kapel vond ik mooi. Maar op een diepere laag voelde ik er niets.
Dat is natuurlijk mijn persoonlijke ervaring, anderen kunnen dat totaal anders beleven.
Na deze plek kwam ik aan op de Mont Sion. Wat een hemelsbreed verschil, zowel in energie als in ontvangst.
De ontvangst is natuurlijk niet overal gelijk, ook al zou je dat wel verwachten op zulke spirituele plekken.
Maar ook in de spirituele wereld, los van religie, bestaat er grote verscheidenheid.
Niet overal zijn de intenties, bedoelingen en waarden dezelfde.
Soms stel ik me de vraag: Waar blijft de groei in bewustzijn? Vooral op deze plaatsen.
Lang geleden kwam de zee tot aan de Mont Sion. Vandaar dat men hier talrijke fossielen kan terugvinden van zeewezens die zich niet bewogen, vaak in de vorm van kleine sterren ‘les étoiles de Sion’ .
Al vóór de christelijke tijd vereerden de Kelten op deze heuvel de god van de oorlog en de godin van vruchtbaarheid en overvloed: Rosmerta.
Deze godheden werden in de vierde eeuw verdreven door het christendom. In hun plaats kwam de verering van de Maagd Maria.
Sinds mijn terugkeer uit Glastonbury, en vooral sinds mijn ordinatie, is er een duidelijk ‘vóór’ en ‘na’ voelbaar.
Hoewel ik me daarvoor al goed geaard voelde, ervaar ik nu een diepe incarnatie op deze aarde.
De balans tussen het verticale en het horizontale is sterker dan ooit en blijft stabiel.
Ook de twee polariteiten in mezelf zijn in evenwicht gekomen, iets waar ik diep dankbaar voor ben.
Nog nooit heb ik mijn pelgrimstochten zo vloeiend en geïncarneerd ervaren als nu.
Ik voel diep: dit is mijn roeping.
Wat anderen ook denken over hoe ik leef of wat ik zou ‘moeten’ doen, ik laat die gedachten rustig bij de afzender. Zalig.
Uitspraken zoals:
“Dat is toch geen leven. Het leven is deel uitmaken van de maatschappij, een dak boven je hoofd hebben. Je moet integreren wat je onderweg leert, een pelgrimstocht is geen leven…”
ik laat ze passeren.
Want ik leef.
Ik ben.
Er is verbondenheid, er is passie.
Ik voel me gedragen en ondersteund in de bewegingen die ik maak.
Ik voel me vol-ledig.
Ik nader stilletjes Domrémy-la-Pucelle of was het oorspronkelijk Domrémy-de-Greux, zoals Jeanne het uitriep tijdens haar proces,
de geboorteplaats van Jeanne d’Arc.
En al enkele dagen voel ik sterk haar aanwezigheid.
Maar dat is voor een volgende post…
Nu is het tijd om weer in beweging te komen.
De hardrockmuziek op de achtergrond nodigt me uit om terug de stilte in te stappen.

Les hautes herbes dansent doucement au rythme du vent. Tout autour de moi s’étend un paysage vallonné à perte de vue, avec sur chaque colline un bois, ici et là un village, et quelque part, cachée au sommet, une statue de Marie, aussi appelée la Madonna.
Dans cette région (Sion, Vaudémont, Vicherey, Aouze, Dolaincourt…), les statues de Marie ont été érigées pour remercier la Vierge d’avoir protégé les villages pendant la guerre.
Ici, on ne fait pas qu’honorer Marie, son énergie est véritablement palpable.
Pour celles et ceux qui cherchent le calme, l’ouverture, la nature, et qui aiment l’histoire, je ne peux que recommander cette région.
Je m’y sens portée, portée par la douceur qui y règne.
Depuis plusieurs soirs déjà, au crépuscule, j’ai la chance de croiser des renards, des chevreuils et des lièvres.
Lors d’un moment d’arrêt sur le chemin, un lièvre est même passé à un mètre de moi.
Les abeilles font leur œuvre dans les talus non fauchés.
Les buses, les milans noirs et rouge sont nombreux ici.
Je suis en chemin depuis maintenant quinze jours, depuis l’Alsace, à travers les Vosges, jusqu’en Meurthe-et-Moselle.
Enfin… je crois. Car avec les réorganisations fréquentes en France, je ne sais plus toujours ce qui est une région, un département ou une province.
Je suis passée par le Mont Sainte-Odile, un lieu qui m’a rappelé la scène du temple où Yeshua s’est mis en colère en voyant les activités marchandes.
Un pèlerin y paie 90 euros pour une chambre et doit encore mettre 0,50 euro dans une machine pour ouvrir la porte des toilettes.
L’accueil était tout sauf gracieux, contrairement à ce qui est écrit à l’entrée.
Heureusement, j’ai pu encore obtenir de l’eau librement, malgré les températures élevées.
La vue sur la vallée autour de Strasbourg est magnifique, et j’ai trouvé la chapelle très belle.
Mais à un niveau plus profond, je n’ai rien ressenti.
C’est bien sûr mon expérience personnelle, d’autres peuvent vivre cela tout autrement.
Après cet endroit, je suis arrivée au Mont Sion. Quelle différence radicale, tant au niveau de l’énergie que de l’accueil.
L’accueil n’est bien sûr pas le même partout, même si l’on s’y attendrait sur c’est lieux à vocation spirituelle.
Mais même dans le monde spirituel, indépendamment des religions, il existe une grande diversité.
Les intentions, les buts, les valeurs ne sont pas les mêmes partout.
Parfois je me demande : où en est la croissance en conscience ? Surtout dans c’est lieux.
Autrefois, la mer venait jusqu’au Mont Sion.
C’est pourquoi l’on trouve ici de nombreux fossiles de créatures marines immobiles, en forme de petites étoiles ‘les étoiles de Sion’ .
Bien avant l’époque chrétienne, les Celtes vénéraient sur cette colline le dieu de la guerre et la déesse de la fertilité et de l’abondance, Rosmerta.
Ces divinités furent chassées au IVe siècle par le christianisme, et leur culte fut remplacé par celui de la Vierge Marie.
Depuis mon retour de Glastonbury, et surtout depuis mon ordination, une nette distinction entre un avant et un après est perceptible.
Même si je me sentais déjà bien ancrée auparavant, aujourd’hui je ressens une incarnation profonde sur cette Terre.
L’équilibre entre le vertical et l’horizontal est plus présent que jamais et demeure constant.
Les deux polarités en moi ont trouvé leur équilibre et j’en suis profondément reconnaissante.
Jamais encore je n’avais ressenti mes pèlerinages avec une telle fluidité, une telle incarnation qu’à présent.
Je ressens avec clarté : c’est ma vocation.
Et ce que d’autres peuvent penser de ma manière de vivre ou de ce que je devrais faire, je laisse volontiers leurs pensées chez l’expéditeur. Quel soulagement.
Des phrases comme :
“Ce n’est pas une vraie vie. La vraie vie, c’est faire partie de la société, avoir un toit. Il faut intégrer ce que tu apprends sur le chemin. Un pèlerinage, ce n’est pas la vie…” je les laisse passer.
Car je vis.
Je suis.
Il y a de la connexion, de la passion.
Je me sens poussée et soutenue dans les mouvements que je fais.
Je m’approche doucement de Domrémy-la-Pucelle, ou était-ce à l’origine Domrémy-de-Greux, comme Jeanne l’a crié lors de son procès,
le lieu de naissance de Jeanne d’Arc.
Et depuis quelques jours, je ressens fortement sa présence.
Mais cela, ce sera pour un prochain partage…
Il est temps maintenant de reprendre le chemin.
La musique hard rock en arrière-fond m’invite à retourner dans le silence.