Het leven is één grote school waarin we soms fouten maken. De ene leerling al wat meer dan de ander. Aan fouten maken is niets verkeerd zolang men er iets uit leert. Laat ik ze noemen levenservaringen. Onze bibliotheken staan er vol van. Ze worden kenbaar gemaakt via romans, waargebeurde verhalen, korte fragmenten, quote… Zoveel mensen die hun eigen ervaringen met anderen willen delen, door zichzelf bloot te geven. Omdat ze ergens diep vanbinnen weten dat er ergens in deze grote school er ooit wel iemand zal zijn voor wie het verhaal een meerwaarde zal brengen.
Daarom ben ik deze blog ook gestart. Omdat er ooit wel iemand zich hierin zal herkennen.
Ik doe het graag en heb hier ergens mijn weg in gevonden. Een blijvend zoeken van vallen en opstaan.

Ik heb veel fouten gemaakt en zal er nog veel maken. Ik hoop alleen dat de fouten die ik nog zal maken, dat ik er zachter mee mag omgaan in de toekomst en dit zonder mezelf af te breken, zonder verder de vinger van ’slecht’ boven mijn hoofd te zien.
In het verleden kreeg ik het beeld voorgeschoteld dat fouten slecht waren, negatief. Ze werden met de vinger gewezen. Er werd geroepen, gebruld, gestraft, het kon soms dagen voelbaar zijn en weken aan één stuk doorgestoken worden. Zowel thuis als op school.
Wanneer ik iets creatiefs aan het maken was, waar ik zo fier op was, werd er nooit tot zelden iets positiefs over gezegd er was altijd iets fout. Dus ik maakte ervan dat mijn werk slecht was.
Neen, mijn werk was niet slecht, het was alleen niet zoals de andere het wou. (een gedachte van het heden)

Er was geen tijd, ja zelfs toen al. Dus ik maakte ervan dat ik niet welgekomen was, dat ik dacht niet graag gezien te zijn geweest. En heb ik vele nachten gehoopt te sterven en in een andere familie terecht te komen. De tijd werd verdeeld tussen het huishouden en de man des huizes, mijn vader. Hm, ik voelde me hierin tekort gedaan, ik kreeg van mijn moeder niet de nodige aandacht. En als beiden dan samen waren dan mogen kleine kinderen niet spreken wanneer grote mensen het woord hebben. Dus ik dacht als klein meisje, ‘was ik maar op de wereld gekomen als jongen, dan hadden ze me wel graag gezien.’  Ik heb mezelf rechtstaand zien plassen, ik was toen tien. Ja, ik dacht toen dat er misschien een plassertje zou groeien en dat het probleem opgelost zou zijn.  Het heeft zelfs op latere leeftijd een invloed gehad op mijn seksueel leven. 

Ik ben als enig meisje tussen twee jongens opgegroeid. Oeps, jaja, ik moest toch wel af en toe mijn eigen mannetje staan. Gelukkig zijn we eruit gekomen zonder kleerscheuren, fysisch dan toch.

Wanneer ik thuis of op school iets zag die niet juist was, negatief ten nadele voor mezelf en andere, maakte ik dit bespreekbaar al van kleinen ukkepuk. Dit was echter ongehoord om als ‘snotneus’ te durven melden dat iets niet ok was tegen een ouder, leerkracht, directie… De gevolgen laat ik in het midden.

Het klopt ik had zowat mijn ideetjes en meningen, maar daarom waren ze niet slecht of was ik slecht. En ja hoor ik heb vaak beelden waar ik woest en al wenend er op sta… Want ik begreep het niet dat ik gestraft werd op een gevoel van pijn, machteloosheid, verdriet en onrechtvaardigheid dus deed ik gewoon door. Ik begon te rebelleren. Ik wordt me nu zelfs bewust dat ik waarschijnlijk toen verder ben gaan rebelleren omdat ik als kind inzag dat rebelleren daarvoor wel tijd werd gemaakt. 

Oeps, ik ben aan het afwijken van mijn thema ‘fouten’. Of toch niet! En voor alle duidelijkheid ik zie mijn familie graag, gelijk wat er ook geweest is.

Fouten werden nooit kenbaar gemaakt. Er werd hier nooit aan toegeven. Neen, nog liever dagen en weken koppig rond lopen of blijven liegen, het negeren of in de doofpot te steken. Als kind begon ik daardoor deels sterk te twijfelen aan mezelf en begon ik mij een raar wezen te voelen. Want wat ik als niet juist zag en voelde kreeg ik onder mijn voeten en begon ik te geloven dat wat fout was, juist was. Toch wel rare kronkels dat een kind kan maken. Vandaag voelt het alsof ik plots terug moet leren stappen. Verwarrend!

Wat ik eigenlijk wou zeggen.
Is dat het belangrijk kan zijn om een fout kenbaar te maken en ervoor durven uit te komen. Kunnen leren van elkaars eigen fouten. En het heeft niets te maken met al of niet gelijk halen of hebben, daar gaat het niet om. Je helpt er op de eerste plaats jezelf mee, het kan je de kans geven te groeien en niet meer in herhaling te vallen. Het toegeven wil niet zeggen dat de andere je daardoor minder zal graag zien.
Door het te delen wordt jezelf ook alerter.
Het kan ook de andere helpen de situatie juist in te schatten zonder het een eigen verhaal gaat leiden.
En zoals al velen hebben geschreven, het is niet omdat je een fout maakt dat je gefaald hebt, integendeel. Voor gaande is het het inzien van de fout en dat is al een grote stap.

En wat ik vind is daarom niet ‘de waarheid!’, ook hier zitten er waarschijnlijk fouten waar ik verder uit zal leren. Ik lees het graag!