In mijn handen ligt een hoofd. Iemand is gevallen. Ik geef hulp met een rolstoel. Een luide kreet klinkt in een café. Gezang… Ik voel een hand op mijn arm. Iemand is bij me.

Ik word midden in een droom wakker.

Met mijn fietslicht, dat op mijn wandelstok zit, vertrek ik uit het huis van het gastgezin. Het is zeven uur in de morgen en het is donker. Het duurt even voor mijn ogen zich aan de duisternis hebben aangepast. Ik geniet van wat om me heen gebeurt: het gezang van de vogels in de ochtend, mist die boven de velden zweeft. Het is zo stil dat ik de waterdruppels hoor die van het ene blad naar het andere vallen.
De GR 36 slingert langs de Charente, met af en toe een brug.

Het is stil in de dorpen. Ik ontmoet snel de eerste bar-tabac waar ik een koffie kan drinken. Deze plekken besef ik steeds meer te waarderen, maar ze worden schaarser. Ook de bakkerijen. Door de grote winkelketens en vele belastingen is het voor kleine ondernemers moeilijk om te overleven.

In de verte zie ik windmolens en een dreigende lucht. Er is een regenboog en de aarde is donkerrood-bruin gekleurd. De wind voelt warm aan. Mijn regenvest en trui zitten diep in mijn rugzak verstopt.

‘Hallo mevrouw, kunt u me vertellen of er in het dorp een plek is om te rusten? Een bar-tabak, een bakkerij?’ vraag ik laat in de middag aan een vrouw die uit het gemeentehuis komt. ‘Oh, mijn kleine dame. Oh nee, dat is allemaal verdwenen. Wat wilt u?’ Ze nodigt me uit voor een kopje koffie. Terwijl de koffie zijn geur verspreidt, praten we over het leven in de dorpen. We praten elkaar aan alsof we bekenden zijn. Bij het afscheid zeg ik tegen de vrouw: ‘Ik ben uw naam vergeten mevrouw en ik weet niet waarom, maar ik wil u Angèle noemen.’ ‘Ah, dat was de naam van mijn moeder. Mijn naam is Eliane.’ We groeten elkaar, ik draai me nog even om en zwaai.

De natuur doet me goed, en ik blijf verder lopen, vol energie. Net voor het donker wordt, stop ik bij een gîte voor speleologen.