‘Merci beaucoup pour le delicieux souper’, zeg ik tegen de man van de epicerie terwijl ik een bord en broodmand terug breng. We praten over de weg en reizen. Sedert de camino heb ik een andere kijk op reizen en kan ik tenvolle genieten van wat dichtbij is. Er is hier zoveel te zien, te bewonderen, te ervaren.

La Rochefoucauld. Ik zit op een terras met koffie en mijn dagboek. Terwijl ik om me heen kijk, denk ik aan hoe mooi deze stad vroeger was.

Het oude Carmelietenklooster, waar nu het Rode Kruis en de toeristische dienst zijn, trekt mijn aandacht. Kloostergangen en abdijen hebben me altijd gefascineerd. Het voelt hier goed. Twee uur later verlaat ik La Rochefoucauld via het kasteel.

In de verte zie ik een dreigende lucht. Kleurrijke bloemen bloeien in de voorgrond. Bij een romaanse kerk ga ik naar binnen en loop recht naar het altaar. Ik zet mijn wandelstokken voor me neer, zet één been naar achteren en buig voorover. Het gebeurt vanzelfsprekend, alsof ik dit altijd zo doe. Maar dat is niet zo. Wat gebeurt er met me? Achter me voel ik een duw, verder naar beneden. Ik bied weerstand, maar het lukt me niet. Ik kan het niet meer vasthouden en geef op. Op mijn knieën, steeds dieper, buig ik voorover, met mijn hoofd op de grond. Ik begin te huilen… “pardon” roep ik, snikkend…

Ik laat alles los…zucht. Terwijl ik de kerk verlaat, denk ik aan het ‘Onze Vader’ en aan ‘Le pardon’, wat me al een tijd bezighoudt. Ik begrijp nu ‘pardonne-nous nos offenses, comme nous aussi nous pardonnons à ceux qui nous ont offensés’. Anderen vergeven is niet vreemd voor mij, maar mezelf vergeven! Van wat? Dat weet ik niet, maar het voelt goed. Het voelt bevrijdend. Er komt een zachtheid over me heen. Wat voelt het fijn.

Karmelieten klooster – La Rochefoucauld