“Une photos pour dans nos archive”, meld een zuster. Een foto met de zusters. Met twee, met drie, wisselen… en hup klaar is kees.

Clairvaux verdwijnt achter de heuvels. Voor mij een immens bos en wat weilanden. De bladeren van de notelaar beginnen te openen
, ze kleuren groen en rood. Een schuurtje, een watertank midden een weiland. Een lange meidoorn haag. Boven mij een helicopter. Nu begrijp ik waarom ik ze zoveel heb gezien.

Ik voel dat het een zoeken is naar evenwicht in mijn lijf. Een voortdurend spelen met het verstellen van mijn rugzak. Attent zijn met mijn lichaamshouding.
Een bos, ik sta stil. Sluit mijn ogen en ga wat gebogen door de knieën staan. Ik laat alles wat rond mij is op me afkomen. Ik buig lichtjes mijn knieën zodat ik me nog wat steviger voel. Ik zak, ik zak. Terwijl ik diep ademhaling. Gaat mijn aandacht gaat naar mij stuit. Ik kantel wat mijn bekken afwisselend naar voor en achter. Wanneer mijn bekken naar achter is, gaat mij aandacht verder naar mijn ruggengraat. Ik rek mijn ruggengraat beginnend vanaf mijn stuit, mijn borstkas til ik ietsje naar boven. Ik voel mijn schouders die zich ontspannen. Mijn rugzak wordt draagbaar.

Links van me de rand van een bos in een heuvelachtig landschap. De GR.
Ik kies voor plat en rechtdoor aan de rand van een ander bos. Het lied ‘de heuvels van Erika’ van Bart Vandenbossche komt in me op. Hi, wat heb ik veel dit lied gezongen. En in mijn fantasie zag ik heuvels vol klaprozen en tarwe waarin de wind speelde. Een jonge vrouw in lichte witte katoenen kledij met borduursel, een strohoed op en een mand aan de arm. Wat genoot ik van dit beeld. Hmmm, alleen waren die heuvels van Bart totaal iets anders, daar kwam ik pas jaren nadien achter. Het is maar hoe je het ziet en geef toe beiden heuvels zijn een streling voor het oog.

De hoge wit-grijze wolken zorgen er voor dat de natuur voortdurend veranderd in contrast en kleurschakeringen. Dieptes en vlakken. In de verte een silhouet van een hert die rustig aan de rand van het bos op zoek is naar eten. Na de sleedoorn en eglantier roos begint de meidoorn haar bloei. De dorpen verwelkomen me met heerlijk geurende seringen.

In Châteauvillain geniet ik van de pelgrimsherberg. Eerst even het huishouden doen. Muziek opzetten. Al kokend dansend in de keuken. Zalig! Na het avondmaal geniet ik van een avondwandeling tijdens het blauwe uurtje en laat ik me verrassen door de kleine straten en pittoreske hoekjes. Een stad die 60 torens telde in zijn vestingmuren van bijna 3 km lang. Zijn uniek zwevend panton aan de lavatory. Zijn verlichte glasramen.