Terwijl Françoise haar maaltijd klaar maakt voor een familiefeest, vul ik mijn dagboek aan. Buiten is het grijs en regen het. Pas rond de middag vertrek ik en trotseer ik de regen. Nog zes kilometer en dan wandel ik op Zwitserse bodem.
Na België – Frankrijk te hebben verbonden, nu Frankrijk – Zwitserland. 744 km… op de teller.

Een vrouw stapt een bakkerij binnen. Beetje vreemd… Skibril, muts, vest… Fluoriserend roze…
Geen sneeuw, het regent…

Na de grens veranderen niet enkel de signalisation voor de Via Francigena ( rood-wit en een klein vierkant met een pelgrim. Naar gele wegwijzers met nummer 70) ook de weg (asfalt naar koeienweiden) tussen de koeien.
(Later op de dag krijg ik te horen dat voorzichtigheid is geboden wanneer de koeien samen met hun kalfjes in de weide zijn).
Wat een ruimte, wat een schoonheid…
Wat ben ik blij deze weg te mogen wandelen… Wat ben ik blij dit leven te mogen wandelen…

Een stijging tot 1100m het gaat goed… De wolken die zich voor me verplaatsen… Aan de andere kant een vergezicht met Saint-Croix voor me. Narcissen, magnolia… De seringen zijn klaar om te openen. Aan mijn voeten orchideeën.
Dankbaar om gelijken te mogen ontmoeten.

Saint-Croix (Zwitserland)