Het was moeilijk ontwaken deze morgen dit na amper vier uur slaap… Een onrustige nacht… Mijn jeukende onderbenen vonden dat ze mij in de nacht mochten wakker houden. De oorzaak is waarschijnlijk mijn afwisselende koude-warme douche op mijn benen gisterenavond voor het slapen gaan. Alleen heb ik fel mijn bloedcirculatie hiermee geactiveerd, wat dus geen aanrader was.

Op zoek naar nieuwe wandelschoenen. Niet te vinden. Ik zal het nog even met deze mogen doen.
Een neerdrukkende warmte, weinig zuurstof, te weinig slaap… Een aantrekkelijk B&B met zwembad op de top van een heuvel…Verleidelijk…helaas volzet.

Na de regio’s van de Aosta vallei, Piémont, Lombardi ben ik in de regio Emilia-Romagna.
Vanop de eerste heuvels een vergezicht op het gebied rond Piacenza en Fidenza waar ik de voorbije dagen was.
Een prachtig landschap. Zachte tinten, golvende lijnen, pastelkleuren… een levendschilderij.
Ik hoor kinderen. Een school. Ik vraag of ze mij kunnen helpen met wat water. De kinderen zijn een toneelstuk aan het spelen met aangepaste kledij en in het Engels. Het toneelstuk heet… jaja… ‘Roméo en Julia’. Op de achtergrond een wit doek waarop Steiner opstaat. Een school, in een huis, midden de heuvels, een klas van vijf leerlingen… Waw.

Ik stap verder… De geur van voeding… een keuken… een restaurant… Ohhh
Ik laat me innerlijk verleiden. Ik ontmoet een koppel die ik gisteren al even had gekruist op de weg. We stellen elkander voor. Julio en Martia. Op hun aanraden eet ik een plaatselijk ravioli gerecht en lamsvlees. We wisselen wat ervaring uit over de weg, over Italië, Frankrijk, Spanje en België. We hebben het over muziek. Voeding. Prijzen. Het leven. Als ik deel dat in onze straten, winkels, bars op veel plaatsen muziek speelt staan ze verwonderd te kijken. We delen een fijn samenzijn. Julio meld iets aan Martia. Ze vertaald in het Engels dat Julio mijn maaltijd betaald. “No no… Grazie”, meld ik. Ik voel dat deze neen uit mijn hoofd en oud gedrag komt, terwijl zijn gebaar vanuit het hart vertrok. “Si, Julio want it. Hi is a gentleman”, zegt Martia. Ik voel dat ik het kan toelaten… het raakt me… Hartelijk… “Grazie, grazie”, terwijl ik mijn rechterhand op mijn borstkas hou. Een traan komt in mijn ogen te staan.
Een heerlijke maaltijd, de compagnie, het gebaar, het samenzijn… Het gaf me terug energie om verder te stappen.
Een onweer is opkomst… ik heb zo een vermoeden dat het deze keer een hevige zal zijn.