Een halve dag op asfalt… daar houden mijn benen niet van, sneller vermoeid, pijnlijk voeten en warm. Hopelijk deze namiddag wat meer zachte grond.
Terwijl ik een pauze hou in een klein dorpje, hoor ik getik. Wandelstokken.
Een man komt aangewandeld. Net als mij verdient hij een pauze. We geraken aan de babbel. Een fijn gevoel.
Bij het terug starten vraagt hij of we samen wandelen. Ik voel mij twijfel omwille van samen stappen en eigen tempo.
Uiteindelijk wandelen we samen tot het moment van de picknick.
Het voelt goed om iemand te ontmoeten op de weg die op dezelfde manier in het leven staat. Vertrouwt in wat wordt aangegeven. Ik deel mijn ervaring over la triskele een Aertsengel Michael. Hij deelt zijn ervaring over hoe hij deze morgen zijn dag wou plannen en keuze… Hij kijkt me aan en zegt ‘je m’ appelle Michel’.

De rest van de dag was heavy. Fysisch zwaar met fikse stijging over rotsachtige grond. Bij het aankomen in… (de naam ontsnapt me) kreeg ik er geen woord meer uit, niet enkel omwille van de moeheid. Ook omwille dat ik verwonderd stond waar ik terecht was gekomen ‘la caverne d’ alibaba’ of eerder ‘Alice in Wonderland’.
’s Avonds mag ik koken en vond het heel fijn een keukenschort aan te trekken. Zie je mij al staan pink schort en vijftenen schoenen, de pollepel in de hand. Het was niet enkel leuk te koken, het was nog superlekker ook. Een pelgrim kon er super van genieten, de andere pelgrim…. Jah… ‘schtroumpfsmécontant’.