Verder richting Monte San’t Angelo. Van regio zee in regio bergen en het is al heel snel voelbaar in de kuiten.
Via de industriezone van Benevento naar Buonalbergo.
Een brede asfalt straat, een brug…. eronder…
‘Milmiljardemillesabord’ .. ! Afval, afval, afval en hoe graag ik er zou willen naast kijken… niet om mijn ogen te sluiten of de realiteit te negeren… gewoon omdat het me TE is geworden. Bergen vol. Dan hoor ik op het nieuws de gouverneur een vergelijking maken met de kust van Afrika… ivm het afval op Belgische stranden. Dit is Europa. Italië, zo dichtbij. Walgelijk. De onverschilligheid, het mentaliteit ‘de ander zal het wel opruimen’, geen respect voor moeder aarde, voor de ander, ik vrees gewoon ook niet voor zichzelf. En daar is waar alles begint. Dit was me even teveel en wou ik kwijt. Voilà, het is.
Ik voel geprik aan mij enkels. Vlooien, niet vreemd met wat rond mij is.

Een fikse helling… Zo een waar je de indruk hebt tegen een muur aan te lopen. Het water druppelt van mijn voorhoofd en komt terecht tussen mijn bril… damp… Plots denk ik terug aan Jean-Paul toen we een gelijkaardige klim hadden… en al heel snel ben ik deze klim vergeten en sta ik aan de top.
De natuur is prachtig… heuvels en op de achtergrond hogere bergen, de Apennijen. Wat gelijkaardig met Toscanië, maar naar mijn idee met een serenere sfeer. Geen massa toerisme, kortom geen.

Terwijl de Gentse Feesten nu bezig zijn… moet ik wel toegeven dat ik het een beetje mis. Het gebeuren, de collega’s van de Jacobus kerk… en mijn pelgrims pak.
Gemis. Lang heb ik dit woord uit mijn vocabulaire geschrapt… Gemis was gekoppeld aan verlies… aan afhankelijkheid, sterk zijn, overleven, pijn. Dus heb ik het maar geschrapt. Vandaag kan ik zien dat gemis niet pijn hoeft te doen, ik daarom niet afhankelijk hoef te zijn, ook geen verlies, het eerder heel waardevol is tussen twee individuen, samenhorigheid, ook al is de persoon er niet of niet meer.

De eerste borden van de weg ‘Cammino dell’ Archangelo’ of de ‘Via Mi-Ka-El’ zijn zichtbaar. Zoals de schelp en teken is voor de weg naar Santiago, een geel pelgrimsventje voor de Via Francigena, is een veer het kenteken voor Archangelo. Veren heb ik niet tekort… de buizerd en de nachtuil sieren mijn rugzak.

Ik ben blij dat ik het initiatief heb genomen om de trein te nemen en voor mezelf te zorgen. Wat niet altijd évident is. Ik herinner me vier jaar geleden, mijn eerste Camino, dit was ‘not-done’ geweest. Het openbaar vervoer nemen, een etappe voorbij laten gaan, een andere weg nemen… ‘dan heb je gefaald’… dit is wat velen dan denken, incluis ikzelf, dit dacht ik toen ook…. En amai, wat was dit afzien om wat in mijn gedachten was te veranderen omwille van zelfzorg. Het ‘ego’ had me goed beet.
Vandaag kan ik het verschil zien en voelen, het evenwicht die zich heeft mogen installeren tussen de ziel en het hart.
Op de weg leer je je grenzen kennen, jezelf te respecteren, zorg dragen voor jezelf, je lief te hebben…en misschien klinkt het cliché, ook al is het zo… Je kan alleen liefhebben als je jezelf liefhebt… Is dit dan egoïsme… Neen… je verwaarloosd en maakt de andere niet ongelukkig hiermee… Integendeel…je zal heel veel kunnen bieden zonder werkelijk iets te hoeven doen.