Langs tabakvelden daal ik de af richting een droge rivierbedding. In de hoge open schuren hangen de tabaksbladeren te drogen. Dit doet me wel dertig jaar, zelfs meer terug draaien in de tijd. Tijdens de grote vakantie rijgde ik toen tabak op lange draden. Een ganse dag zittend op de grond.
En als ontspanning plukten we een appel van de boom bij de boer, wetend dat dit niet mocht. Ik denk dat het toen niet om die appel te doen was, eerder de spanning van wat als de boer buiten komt. En als hij dan buiten kwam rende ik de verkeerde kant op en belande ik met nieuwe witte schoenen (van mijn moeder, wat ze niet wist) in een moeras van stront tot aan mijn knieën. De stankwas zo ondraaglijk dat ik mijn broekspijpen met de schaar korte (afritsbare broeken bestonden toen nog niet). Het thuis komen… Zwarte schoenen ipv witte… en een welverdiend gedonder. En wat was…wat hebben we toen plezier gehad… Niet te vergeten apestreken….

De wegmarkeringen zijn verloren gegaan of onder de honderden slakken of ergens diep in het hoge gras. In de verte een rode ballon, zou dit een weg markering zijn, stel ik me de vraag. Waarschijnlijk niet… een verloren ‘Cato boy’ midden de velden. De paar meters zijn me teveel om er naartoe te gaan en er een beeld van te nemen. Wat eigenlijk wat vreemd is dit hier te vinden.
Niet enkel de weg markering, ook mijn weg kaart op de weg is volledig weggevallen. Ik gebruik mijn innerlijk kompas en probeer me visueel de kaart voor de geest te halen.
Ik waag mijn kans tussen de hoge grassen van meer dan een meter. Door de zon is de huid wat gevoeliger en dit is duidelijk voelbaar wanneer de grassen in mijn huid prikken en snijden.
Mijn multifunctionele sjaal kan ik niet meer gebruiken om mijn zweet af te wrijven hij is schuurpapier geworden door de kleine bolletjes van de planten die erin kleven.
In the middle of nowhere.

Ik geraak amper vooruit. De bomen zijn schaars.
Leunend op mijn wandelstokken trek ik me vooruit. Voor mij, mijn schaduw… het silhouet van mijn hoed… de aarde. Op wilskracht en doorzetting ga ik vooruit.
Onder mijn hoed… het enige hoorbaar… gehijg. Mijn lippen kleven op elkaar van de droogte.
Heb zelf de ruimte en énergie niet, om te spenderen aan de invasieeeee vliegen.

Na uren stappen kan ik terug de kaart ophalen. Niet te geloven… Ik zit juist… een weg is afgesloten met een traktor en een grote witte blaffende hond. Duidelijk… hier ben ik niet welkom… Ik zoek een andere uitweg… Na wat zoeken vind ik een weg midden de velden… In de verte… een rode stip…. ‘Cato boy’… Ben ik nu aan het dromen of wa…. Een identieke ballon als vijventwintig kilometer voordien… Iers ontsnapt me, en ik begin te lachen…. Wat ben ik toch een ‘super girl’… Ik heb deze dag doorstaan.

Oh… just in mijn opsomming van gisteren van wat de brengt ben ik twee heel belangrijke vergeten…
Geloven en Zelfvertrouwen… Vertrouwen gewoon in het algemeen… vertrouwen in het leven, in de stroom.

In het rustig aangenaam dorp Celle di San Vito mag ik mijn lichaam laten rusten.