Vlinders fladderen om me heen… Vliegen maken ruzie om de beste plaats op mijn warme huid. De wind fluistert in mijn oren. De zon, mijn trouwe compagnon. Ik verlaat Troia. De weg blijft lichtjes dalen, daar ben ik blij om. Aan beide voeten zijn de pezen lichtjes aan het knellen. De zware inspanning van eergisteren eist zijn tol. Met aandacht loop ik mijn lichaamshouding af, wandel wat trager en wat meer gedaald in mijn lijf. In de verte is Lucera zichtbaar het eindpunt voor vandaag.
Ik zou zo kunnen denken dat ik in Spanje op de Meseta aan het wandelen ben. De Meseta is een deel van de Camino Frances op de weg naar Compostella. Een lange weg van zowat driehonderd kilometer in een desolaat landschap. Velen passen dit deel omdat men zegt dat het monotoon is. Wat ikzelf niet heb ondervonden.
Ik vind dit heel boeiende delen. Het landschap is dan zo rustig dat er weinig prikkels zijn die je dan kan ontvangen. Behalve… deze van jezelf en dit kan voor sommigen bedreigend en confronterend zijn. Toch zo boeiend en rijk. Men zou het eigenlijk kunnen vergelijken met een witte kamer waar je een stoel krijgt en mag gaan zitten… En we zijn zo vaak opzoek naar stilte… wel dit zijn de ideale plaatsen.

Alleen… het gedaante, het fysieke lichaam beweegt zich vooruit… In continuïteit… Meditatief… verbonden met het groter geheel…

Een boom staat te pronken. Op de achtergrond dansen de windmolens. De velden kleuren de aarde in tinten van lichtbruin tot geel. Sommigen hebben lijnvormen, andere sierlijke tekeningen.
Aangekomen… een supermarkt… iets fris… Terug buiten loop ik tegen een hitte muur aan.
Ik probeer me ergens te schuilen in de schaduw… niets… Een uur, alle bars zijn gesloten… Geen afkoeling, geen schaduw… De hitte.