Sedert Benevento is er een enorm verschil van hoe de dorpen zijn en eruit zien…veel rustiger, verzorgd en niet luidruchtig, geen nachtelijk lawaai. Zoals in het Noorden van Italië.
In Cello San Vito heb ik mezelf verwend in een B&B. Uit de douche komen en kunnen gebruik maken van een grote badhanddoek… en dan nog een witte. Geen zijden zakje om in te slapen, wel verse frisse lakens. Geen picknick maar een lichte menu op restaurant.
Mijn voeten verzorgen, insmeren… genieten van de aanrakingen met mijn lichaam… zorgzaam en teder.

Ik start mijn dag met een stevige klim. Rond mijn oren… wespen. Hmmm. Ik herinner me op één van mijn vorige pelgrimstocht, de dazen. OK.. toepassen… rustig houden Jasmine, no panic, ik scherm mijn huid af met mijn sjaal. Na een tijd verdwijnen ze en kan ik verder rustig ademhalen.
Na de forse klimmen van gisteren mag ik vandaag alles afdalen. Wijdse natuur… oneindige vergezichten…
De eerste twee pelgrims sedert lang… Ze wandelen richting Rome en komen van de kust. Jasmine?… Ze hadden mijn naam al gehoord. Zij een landgenoot, hij een Nederlander. Een korte babbel.

Vroeg kom ik aan in Troia. Op het gemak aankomen… rugzak af… terras.
Verderop staat plots een man voor me. “Michele”, vraag ik zonder te weten wie hij was. We geven elkander de hand en praten alsof we elkander al veel langer kennen. De hospitaliero Michael.
“Ik dacht dat er iets met je gebeurt was!”, meld hij me. Ohh, wat verwonderd vraag ik hem, “had je mij op een bepaald uur verwacht?” Uiteindelijk kwam het erop neer dat hij daar niet zelf woonde en een afspraak had. Hij zorgt voor het onthaal, een bijzondere warme man. Michele heeft ooit ‘la via Dell Angelo” gewandeld, startend vanuit Mont-Saint-Michel. Dit is blijkbaar de tocht die ik zal maken richting het Noorden. Behalve ik neem niet meer de Via Francigena. Deze eindigt voor me hier in Troia. Morgen neem ik verder de’ Via MI-Ka-El’, daarna de ‘Con le Ali ai piedi’ tot aan Rieti, dan de ‘di qui passo francesco’ naar Assisi en La Verna…daarna… is voor later.
Met alles wat hier is aan info wordt alles me verder duidelijk waarom mijn tocht veranderde, de volgorde, de plaatsen…

Kathedraal Troia

Naar de avond toe vraagt een jonge kerel of iemand een douche mag nemen in de Ostello. Vermits ik de sleutel heb en niet weet hoe het reilen en zeilen hier gebeurt, meld ik dat dit kan als dit OK is voor Michele. Een telefoontje ‘we zijn pelgrims zegt Michele aan de andere kant van de hoorn. Geregeld.
Ik ga eerst opzoek naar fruit. Kort nadien staan vijf mannen ipv één aan de deur om te douchen.
Ik laat ze binnen… Jongens van tussen de 25 en 40. Terwijl ze douchen vul ik mijn dagboek aan.
Wanneer ze klaar zijn verlaten ze samen de Ostello. Wat later komt ene terug. Hij vroeg me iets met “lavare…”. Ik begreep zijn woorden niet, maar zijn ogen en zijn hand op mijn schouder waren voldoende om te weten wat.
Hij vroeg of hij me mocht wassen. “No en ik wees hem vriendelijk af. “Single”, voegt hij er nog aan toe. “Si”. En dan… met zijn handen gebaar alsof er dan geen probleem was. “Buonasera”, zeg ik nog en hij verlaat de ruimte. ‘Den deze’ had ik in Italië nog niet tegengekomen. Jong warm geweld zekers. Was dit vroeger dan was ik al in paniek, vervroren, defensief gedrag of compleet uit mijn lichaam.
Nog geen vijf minuten later komt een andere gast terug binnen. Met een oplader in één hand en in de ander de telefoon, aan zijn oor. Doet hij alsof zijn neus bloed en wijst naar de bedden. Hij doet alsof hij plots moe is terwijl ik hem daarnet springlevend zag. Hij wou er een uurtje uitrusten. Ik zeg neen, dat ik de deur uitga… Hij doet alsof hij me niet begreep. Pelgrim, pelgrimsherberg of niet… vertrouwen op mijn eigen gevoel primeert. En op onrechtvaardig gedrag zit ik meestal juist, tot bijna altijd. Dit had hij al snel begrepen dat ik niet naïf was… NIET MEER. YESSSS. Zalig dit te beseffen. Wat voelt het goed zo duidelijk mijn groei te mogen aanvoelen. Vrij… Vreugde..