Gisteren nam ik de bus vanuit Monte San’t Angelo tot aan San Severo waar ik een paar dagen geleden heb overnacht. De eerste drie dagen van de weg ‘Con le ali ai piedi’ overlappen deze van ‘Via Mikael’.
Vanuit San Severo wandel ik nog een acht kilometer, een ideale afstand om te zien hoe mijn voeten en enkels voelen en rustig op te bouwen.

In de vroege namiddag kom ik aan in Torremaggiore. Twee vrouwen op een bank in de schaduw. Ik vraag hen waar ik een convento kan vinden. Ik krijg te horen dat die gesloten. Esther en Patricia helpen mij bij het zoeken naar een overnachting. Een telefoon hier… daar… een half uur later weet ik met zekerheid dat er een overnachtingsplaats is, enkel nog twee uur wachten tot ze alles klaar hebben om mij te ontvangen. Esther heeft me haar telefoonnummer voor in geval ik hulp zou nodig hebben. We nemen afscheid. Ondertussen ga ik in het enig café die nog open is mij beschermen tegen de warmte en zon. Op het uur van afspraak sta ik dan aan de deur van een verzorgingshuis voor vrouwen die psychisch ziek zijn, van dementie tot…. Een bed met verse lakens, alles werd met zorg klaargemaakt. Een Rosario is bezig en ga hen vergezellen. ’s Avonds neem ik het avondmaal samen met de patiënten. Het doet me terug denken aan mijn stages psychiatrische verpleegkunde. Wanneer de overste me aanspreekt, doet ze dit in lettergrepen en met een hoge stem. Ik vind het eigenlijk wel een beetje lachwekkend en terzelfde tijd schattig. Ik heb zo het idee dat ze voor de eerste keer in lange tijd een vreemdeling heeft ontmoet…
Om negen uur ga ik slapen om nog het maximum te kunnen uitrusten voor een nieuwe volle dag.