Ik verlaat Stroncone opzoek naar een ‘Lavanderia’ het is een eind geleden dat mijn kledij nog eens deftig gewassen geweest is. De geur van mijn schouderriemen… Hmmm, ik heb geen andere woord dan…. Stinken.

Er is iets blijven hangen van deze morgen aan de ontbijttafel. Toen ik vertelde welke weg ik probeerde te volgen of waar ik de voorbije dagen was en niet was. Kwam er een reactie, weliswaar in het Frans ‘ohhh, dit heeft niets te maken met Franciscus… of dit was het belangrijkste… en ik heb het leven bestudeerd van Franciscus…dus… ‘
Ik probeer al de ganse tijd te achterhalen waarom het een lading brengt in mijn lijf en ik er niet van af geraak… Het is me niet zozeer de inhoud van wat er werd gezegd…
Het leven kennen van Franciscus, alles zien ivm zijn leven… dit is allemaal ok…omdat dit niet de reden van mijn weg is… maar wel het beleven van wat zijn levensstijl was. En dit is voor mij wat gelijkaardig aan hoe ik pelgrimeer. En hoewel ik er niet veel over gelezen heb of van afweet… maar ergens wel diep vanbinnen weet dat zijn levensstijl mij aanspreekt… en vanwaar ik het haal weet ikzelf niet, is dit voor mij voldoende om in verbinding te staan met wat zijn leven was.
Maar wat dan wel….
De manier waarop is blijven steken… Ik werd geraakt en voel hier pijn rond.

En met dit erbij nog eens de wagens trotseren… Pfff… Ik kan me werkelijk niet afschermen tegen het agressie rijgedrag. De vele prikkels in de stad. De snelle bewegingen, geluiden…
Ik ben geraakt en maakt me triest… En terzelfde tijd voel ik binnenin wat protest en kwaadheid tegen die agressiviteit.

Op een bepaald moment zie ik een geschilderde muur. Een klaproos… Het doet me terug denken aan wat de klaprozen mij hebben bijgebracht in Zwitserland….geraakt… Een opluchting…mijn middenrif… verdriet… De freelheid en de kracht… Er onder een straatbord ‘via de la Pace’… Meer dan dit hoeft het niet te zijn… Het triestig gevoel draag ik nog een eind met me mee.
Ik voel me wat verloren lopen… en laat het gewoon gebeuren. Ik blijf er rustig bij en blijf door wandelen in vertrouwen op de weg, tot ik mezelf heb terug gevonden. Een jonge man kruist mijn weg ‘buen Camino’. Het doet deugd.

In Spoleto ga ik binnen in de kathedraal. De ingang gebeurt via een kapel die een shop geworden is. Het valt me op dat mensen deze ruimte gewoon voorbij wandelen, weinig tot geen zien wat deze ruimte met zich meedraagt. Verbluft.
De prachtige muurschilderingen, de zachtheid van de kleuren en tinten… geraakt… Tranen vloeien in stilte…

’s Avonds overnacht ik in het parochiehuis van de San Sabino kerk. Het is alsof deze kerk op een eiland ligt… een eiland midden drukte en snelle autowegen.
Een plaats waar Franciscus een visioen zou gehad hebben.

Dit vind ik net op het net:

Karakteristiek is het beroemde aan Franciscus toegeschreven gebed om vrede.

Gebed om Vrede

Heer, maak mij tot instrument van uw vrede:
– dat ik, waar haat is, liefde breng;
– waar schuld is, vergeving;
– waar tweedracht is: eenheid;
– waar dwaling is: waarheid;
– waar twijfel is: geloof;
– waar wanhoop is: hoop;
– waar duister is: licht;
– waar narigheid is: blijheid.

Geef, dat ik zoek
niet zozeer getroost te wórden, als wel te troosten;
niet zozeer begrepen te wórden, als wel te begrijpen;
niet zozeer bemind te wórden, als wel te beminnen.
Want wie geeft, ontvangt;
wie zichzelf vergeet, vindt zichzelf;
wie vergeeft, wordt vergeven;
wie sterft, krijgt eeuwig leven.
Amen.