Ik warm mijn maaltijd op van gisteren… Pasta en groenten… Lang geleden dat ik nog eens zelf kon koken… Deugddoend… en na de keuken netjes achter te laten verlaat ik Valfabricca.

Bewolkt… terwijl ik verder stap haal ik mijn regencape uit voor de rugzak. Ik zwier hem over de rugzak en klaar is kees. Ook mijn paraplu hou ik naderbij. Het duurt niet lang voor ik deze kan gebruiken. Een deugddoende regen.
Onder de paraplu denk ik nog even aan de zuster van gisteren. De zon gaat in mezelf schijnen.

Ik sta stil… geef gehoor aan wat rond mij gebeurt… Het geluid van een vliegtuig. De regen die wat harder begint, een gordijn die dichterbij komt.
Ik schrik… een harder geluid voor mij, de poten van een hert op de baan… een buizerd.

De regen gaat en komt. De natuur is rustig. Een haas huppelt weg. De braambessen hebben een warm rode kleur.
Een obstakel op de baan! Geen probleem zegt het water… ik ga er vloeiend omheen.
Een boom heeft zich verstrengeld met een balustrade. De kracht van de natuur… en hoe de natuur omarmt, terwijl de mens deze stilletjes aan, aan het vernietigen is.

Ik ruik hars. Het doet me terug flitsen in de tijd… de geur van mijn vader schildersatelier. Potten terpentine, tuben verf. Een kleur is me altijd bijgebleven… Dit klonk zo mooi in mijn oren ‘Terre de Sienne’. Een witte short vol kleuren, net een schilderspalet.

De weg is behoorlijk uitdagend… op en neer… door de vele regen is het een modderbad geworden. De klei kleeft aan mijn voeten. Mijn schoenen worden getransformeerd in ‘modderpatin’. Oehoe, ik hou niet van alles wat onder mijn voeten hangt… en me op het onverwachts verder brengt. Oppassen geblazen, met een rugzak lig je al snel beneden wanneer je er niet met volle aandacht bij bent.
Gans de weg sedert Monte Sant’Angelo is eigenlijk niet te onderschatten en naar mijn mening niet voor iedereen haalbaar, behalve als je houdt van uitdagingen en je heel goed voorbereid. Niet enkel de route ook op fysiek vlak.

Wanneer ik aankom in Eremo di San Pietro twijfel ik geen seconde om hier mijn dag te eindigen. Hoog op een heuvel omringd door niet anders dan natuur. Fruitboomgaarden. Een koe in de tuin. Samen met zeven andere pelgrims, allen Italianen delen we straks een lange eettafel en de slaapzaal.
Een lange babbel met iemand die wat Frans en Engels sprekend is. Het onderwerp de weg, ik ben blij te horen dat er nog anderen dezelfde mening delen over de weg en de boekgidsen. De moeilijkheidsgraad, de seizoenen, bevoorrading, overnachtingen…
Voor de avond draag ik zorg voor de vele been en voet ontstekingen… Met tape breng ik wat kleur aan hun weg… Roze en geel… En mijn rugzak wordt zo een beetje lichter.