Een poes komt me ontwaken… Vijf uur in de morgen… Behalve mijn heup die protesteerde, heb ik behoorlijk goed geslapen. De nacht temperatuur was heerlijk en mijn grootste slaapkamer tot nu toe… De meest zuurstof rijke.
Wachtend op een eerste bar voor mijn ochtend koffie wandel ik wat door de lege straten van Assisi.
Om zes uur opent de Basiliek minori… Deze vult zich met broeders in bruine, zwarte of grijze pij… een paar niet religieuzen en twee zusters. Ik blijf op de achtergrond staan…ik observeer.
Voor mijn vertrek ga ik ook nog eens langs de Basiliek Major. De muurschilderijen zijn de moeite om te zien en vertellen het leven van Franciscus. Een deel binnentuin is zichtbaar voor publiek, een klein museum met de religieuze schatten en een winkel… Ik wandel erdoor en zie hoe de kassa hier draait. Jammer genoeg heeft een groot deel van de basiliek zijn spirituele energie verloren. Behalve de minor.
In Assisi is helaas de rugzak pelgrim hier niet echt in zijn waarde geplaatst. Rugzak wordt gezien als arme toerist, dus zijn hier geen donativo Ostello’s of onder de €20. Begrijp me niet verkeerd als ik hier zou komen op een ander moment dan tijdens een pelgrimstocht, overnacht ik hier zonder probleem aan een duurder prijs. Mijn tijd in dagen is dan ook verschillend.

Maar voor nu, nog liever een arme toerist en mijn dagen doorbrengen volgens de waarden van Sint Franciscus.

Hoe meer ik op de weg ben… Hoe meer ik me herken in zijn leven… Hoe meer ik een gevoel heb van thuiskomen. Het klopt voor mij ook niet om Franciscus aan te spreken met Sint, wel met broeder… Hem herkennen in wat hij was… en voor wat hij stond.

Kort voor de middag zet ik mijn weg verder richting La Verna. Blijkbaar was mijn nacht toch wel wat kort en dat samen met de warmte, doet me bijna slaapwandelen.
In de vroege vooravond kom ik aan het historisch centrum van Valfabbrica.
Op een bank wacht ik een zuster op… wanneer ze aankomt ben ik zo blij om een lachend gezicht te ontmoeten. Wat een verschil met gisteren.
“Je spreekt goed Italiaans” zegt de zuster van een niet Italiaanse origine. “Un poco en jij goed Frans”, antwoord ik terug. We geven elkander een compliment. Een compliment geven en ontvangen, zo deugddoend. Haar intense en pure lach blijven geankerd op mijn netvlies. En niet enkel op het netvlies, het verwarmde mijn hart.