Het ochtendgebed. Het voelt hier goed en ik hou van de manier waarop de ochtendgebeden gebeuren. Met muziek en zingend. Een vrijheid en openheid is voelbaar. Hier kan ik plaatsnemen zonder dat spanning voelbaar is in mijn lijf en hoewel men de ruimte ‘kerk’ noemt voelt het voor mij zo niet aan. Er mogen meer van die plaatsen zijn. Een plaats waar Liefde en diepe verbondenheid voelbaar is. En hoewel er structuur is – een noodzaak wanneer men weet dat er hier duizenden mensen in een keer samenkomen- is doctrine hier niet voelbaar.

Er komt iemand naast me zitten, we zeggen elkander een goede morgen. De vrouw stapt terug op en gaat verder zitten. Een andere vrouw kijkt me aan en beslist verder te gaan zitten. Iets waar velen hier waarschijnlijk niet zouden bij stil staan. Voor mij was dit vroeger geen leuk iets. Ik voelde me hierbij als een vreemde, afgewezen, raar… alles wat niet goed was voor mijn zelfvertrouwen.
Ik ben me bewust dat ik het niet meer naar mezelf toetrek en voel me niet meer afgewezen. Oef… en dit gevoel opzich versterkt terug mijn zelfvertrouwen.

Na een dag Taize vervolg ik ‘la voie verte’, waar er de keuze mogelijkheid is tussen asfalt en zachte berm. Een zalige ochtendfrisheid is aanwezig. De verse marretakken hangen in dikke trossen in de bomen. Het kasteel van Cormatin vervaagt in de ochtendnevel. Hier en daar is een fietser die me kruist. Kraaien vliegen over de velden.
De herfst is voelbaar. Ongelofelijk hoe snel de natuursveranderingen gebeuren in dit seizoen.
Op een kruispunt dichtbij Taize, een *biologische bakker. Na een kort gesprek zegt een vrouw, “Eh bien, je suis très heureux de vous avoir rencontrer et de entendre que les gents ouvre encore leur porte. Cela fait plaisir.”

In Saint Gengoux, stap ik binnen in de bijzondere kerk uit het jaar 1120. Een tekst staat geschreven onder één van de beelden van de kruistocht en raakt me. Een tekst die ik waarschijnlijk al vele malen heb gelezen maar nu pas kan zien met mijn hart en daardoor kan begrijpen, ook al is het soms bangelijk (lees zonder angst) of tenminste me met grote verwondering, stomverbaasd me laten stilstaan. Oude geschriften van eeuwen oude gebeurtenissen, verwijzen naar gebeurtenissen uit mijn jeugd, waar zelfs namen gelijkend zijn. Telkens is een korte pijn voelbaar en terzelfde tijd wordt het geheeld en is liefde aanwezig.

Gisteren kwamen er bedenkingen bij me op bij het lezen van een tekst over Herodus en Pilatus, Jezus… Angsten… afwimpelen geen verantwoordelijkheid nemen…Eigenwaarde…Rechtvaardigheid.
Het reflecteert naar situaties in het nu en doet me inzien dat er vandaag na zoveel eeuwen, het er nog altijd opdezelfde manier aan toegaat.
En hoewel ik geen geschriften ken en weinig ervan afweet. Diep, heel diep van binnen is er altijd een diepe verbinding geweest met de man die Jezus heet.

Lavoir–Saint Genoux

In de namiddag wandel ik tussen de weilanden met natuurlijke omheiningen. Van het ene middeleeuws dorp naar een ander. Open landschappen met talrijke buizerds. Het voorlaatste dorpje voor Germany draagt prachtige straatnamen… Rue de la pléiade, chemin du poètes…
’s Avonds gaan de deuren open bij Georgette. Een vrouw van 91 jaar met een lichte vorm van Alzheimer die thuis wordt verzorgd door haar dochter Pierrette en Jacky haar schoonzoon. Een zoveelste warme welkom.

*Le pain d’Antonin in Cormatin.