Het is donker. Een metalen bord bengelt heen en weer. Gedroogde bladeren dwarrelen over de grond. De kerkklok. Zeven uur. Onder mijn voeten een houten plankenvloer.

Terwijl ik mijn rugzak vul, pruttelt de koffiemachine. Met zorg verlaat ik een half uur later het onbewoonde huis. De eigenaar werd recent opgenomen in een rusthuis.

Met het zonlicht in mijn gezicht vertrek ik de natuur in. Asters, anemonen, rozen…kleuren de tuinen. Klavers, scabiosa, camille…de grasbermen. De tramontana-wind zorgt ervoor dat vele vruchten, bladeren een andere weg zoeken…mijn hoofd. Gebombardeerd door kastanjes, noten, eikels… De wind blaast hevig in de takken. De geluiden kan ik niet meer onderscheiden. Zijn het nu dierengeluiden, vallende takken, bolsters – die als bij een flipperkast punten scoren door andere vruchten mee te nemen op hun weg – ik kan ze niet meer uit elkaar houden.

De appelboomgaarden en de vijgebomen geuren heerlijk. Af en toe bedien ik me een vrucht. Jammer genoeg gaan vele van deze vruchten verloren. Rond de middag vraag ik aan een vrouw of ik op haar trap mag zitten om te eten. ‘Oh, vous pouvez aussi vous assoire ici’, terwijl ze wijst naar haar tafel onder een afdakje. ‘Ca tombe bien je vais aussi manger.’ Hannah is haar naam. Een lieve jonge attentvolle vrouw.  We delen onze kaas. Ik proef van haar heerlijke tomaatjes. We spreken over huizen, werk, de weg. Bij het vertrek krijg ik haar telefoonnr voor ingeval ik geen overnachting zou vinden. Met zwarte chocolade- caramel vertrek ik uiteindelijk terug op weg. Het duurt even voor ik mijn ritme terug vind.

Edon

In Edon. Een prachtig dorpje. Hou ik een plashalte. De dorpen zijn er toch sterk op vooruit gegaan wat openbare toiletten betreft. Een luxe op weg.
Mijn gedachten zijn ver en droom van verse lakens op een bed ipv slapen in de slaapzak. Twee minuten later. Een vrouw, Juliette, ze staat in haar tuin. ‘Vous aller loin comme ca’. ‘Non, bientot je m’arrete’. ‘A tu quelque chose pour dormir ce soir’. ‘Non, je frappe au porte. Je ne c’est jamais ou je termine la journee.’ ‘Vous voulez dormir ici. Je vous invite’, vraagt ze me met een openblik. ‘Bhein, oui, pourqoui pas. Avec plaisir.’ Nog geen twee minuten later maken we samen een bed op…met verse lakens.