​Plots is het alsof ik in een andere wereld ben. Een bizar geluid vult de kamer. Geen vogels, geen krakende takken of vallende noten…neen een wekker met vreemd geluid. jump uit het bed. Ploeft mijn hand op de wekker en verdwijnt onder mijn hoofdkussen. Hopelijk is Siméon niet wakker. Een ontbijt in rust met Anne en Benoit. Bij het verlaten wandelt Benoit mee met Simeon op de arm. Hij doemelt langzaam in.

Het begint te regenen. Fijne motregen, nét voldoende om geen regenjas uit te halen. In le Café association de Léguillac-de-Cercles  wordt ik uitgenodigd aan tafel tussen alle andere aanwezigen: zangers, muzikanten, goochelaars, vrijwilligers… Een festival. Ik geniet van een clown optreden en vooral van de kinderen die lachen. In gezelligheid en in de warmte van het festival blijf ik er tot 17 uur.

Terug tijd om in beweging te komen richting Brantome, regen of niet. De miezerige regen brengt een mysterieuze sfeer mee over het landschap. De vele contrasten doen diepte vermoeden. Mijn benen nemen me mee door een wijd landschap en door bossen. Ik blijf maar stappen, het doet zo een deugd en werkt  bevrijdend op het lichaam, geest en ziel. The mind is ontspannen. Het wordt donker, donkerder, zwart…met een hoofdlamp – die niet genoeg verlicht-blijf ik verder stappen. Ik heb geen keuze. Mijn oren staan op scherp. Geluiden komen dubbel zo dik aan wanneer de natuur de nacht in gaat. Op een bepaald moment heb ik net de tijd om mijn voeten niet te plaatsen voor de  twee vuursalamanders. Nog een laatste weg naar beneden voor ik in Brantone ben. Een opluchting wanneer ik aankom.

Vuursalamander