Plots ben ik in een andere wereld. Een vreemd geluid vult de kamer. Geen vogels of takken, maar een wekker met een raar geluid. Ik spring uit bed, zet mijn hand op de wekker en verstop die onder mijn hoofdkussen. Hopelijk wordt Siméon niet wakker. In alle rust neem ik een ontbijt met Anne en Benoit. Bij het verlaten loopt Benoit met Siméon op zijn arm. Hij doezelt langzaam in.

Het begint te regenen. Een lichte motregen, net genoeg om geen regenjas nodig te hebben. In le Café association de Léguillac-de-Cercles word ik uitgenodigd aan tafel met zangers, muzikanten, goochelaars en vrijwilligers. Een festival. Ik geniet van een clownoptreden en de lachende kinderen. Ik geniet van de gezellige sfeer en blijf hier wat plakken tot 17 uur.

Terug tijd om naar Brantôme te gaan, regen of niet. De lichte regen geeft een mystieke sfeer aan het landschap. De contrasten creëren diepte. Mijn benen dragen me door het wijdland en de bossen. Ik blijf lopen, het voelt goed en bevrijdend voor lichaam en geest. Mijn geest is ontspannen. Het wordt donker, ik gebruik een hoofdlamp die niet genoeg verlicht, maar ik ga door. Mijn oren staan op scherp. Geluiden komen sterker binnen als de natuur de nacht in gaat. Ik heb net tijd om niet op de twee vuursalamanders te trappen. Nog een laatste afdaling voordat ik in Brantôme ben. Een opluchting als ik aankom.