Een doosje tonijn, twee appels en pompoenjam… een pakketje van Paulette. De zon schijnt. Met een extra trui, handschoenen en goed ingeduffeld vertrek ik voor een nieuwe dag.

Even terug in de tijd.
Twee dagen geleden, na een wandeling van Bourganeuf naar Chatelus, kwam ik vroeg aan. Ik had geen zin om in dit dorp te blijven, omdat er geen plek was om anderen te ontmoeten. Ik herinnerde me dat Bénévent daar betere mogelijkheden voor had. Maar ik twijfelde of ik moest gaan of niet. Uit ervaring weet ik dat twijfelen niet helpt, dus luisterde ik naar mijn gevoel en koos ervoor om te gaan. Ik had behoefte aan contact met mensen.

De weg was echter nog lang en ik was moe om verder te lopen. Bij de eerste duim kreeg ik al een lift. Een fijne babbel tijdens de rit… de mensen brachten me 20 km verder naar Bénévent, de laatste etappe van ‘la voie de Rocamadour’.

In de vooravond had ik een leuk gesprek met een vrouw over symboliek en ervaringen tijdens de reis. Nadien had ik een overnachting bij Dominique de Gent, met zijn bijzondere achternaam, en samen met zijn dochter en kleinkinderen keken we ’s avonds naar Josephine Ange Gardien. Ik was blij dat ik naar mijn intuïtie had geluisterd.

Het vertrek in Bénevent was regenachtig en koud. Niet plezant. Gisteren kwam ik vermoeid aan in La Souteraine na 10 km stappen en 10 km in autostop.

Vandaag realiseerde ik me waarom ik gisteren zo moe was. Ik viel in de valkuil van niet in het nu te zijn, met gedachten over mijn volgende pelgrimstocht, de keuze om te liften om tijdsdruk te vermijden, en mijn verantwoordelijkheden voor mijn metekind. Ook de weersomstandigheden hebben mijn fysieke toestand beïnvloed. Dit zorgde voor spanning in mijn lijf, wat leidde tot pijn in mijn onderrug en verminderde kracht in mijn onderbenen, wat uitputtend was.

Iedere stap zette ik vandaag bewust neer. Voel ik spanning, dan blijf ik even staan en neem ik de tijd om in mijn lichaam te komen voordat ik verder ga. Al zingend loop ik door de velden, improviserend met klanken. Mijn mond beweegt in alle richtingen, zelf in de dorpen, en dan zing ik ‘bonjour’ als ik iemand ontmoet. Dit is bevrijdend en ik voel mijn lichaam ontspannen, mijn humeur is vrolijk.
Het is oké dat dagen zoals gisteren bestaan, want ook een baaldag heeft zijn waarde, ook al is het niet leuk. Het wegduwen van deze gevoelens heeft geen zin. Sterker voordoen dan ik ben, werkt alleen maar tegen me. Dit was ooit onderdeel van mijn overleven.
Het onder ogen zien van mijn gevoelens is waardevol. Wanneer ik me bewust ben van wat er gebeurt, kan transformatie plaatsvinden. Het is een proces waarin laag voor laag wordt onthuld, in een vloeiende beweging zonder druk. Daarvoor ben ik dankbaar voor mijn weg, mijn inzichten en mijn kracht. Dankbaar dat ik vandaag trouw kan blijven aan mezelf en voor wat er is en hoe het mag ontstaan.

Aangekomen in Crozant krijg ik hulp bij het vinden van de sleutel voor de gite. Ik ontvang ook gratis toegang tot het interactief centrum om kunstenaars en impressionisme te leren kennen. De zin om terug te tekenen groeit. De kleine prins kijkt mee.

Rond mij staan vier bedden in een slaapzaal. Terwijl ik schrijf, voel ik de warmte van een elektrisch vuurtje op mijn rug. Lange neonlampen maken deze ruimte onaangenaam. Buiten waait de wind af en toe tegen de deuren. Het portaal van de kerk is verlicht, zichtbaar vanuit mijn bed. Mijn ogen willen rusten.