De zon blijft van de partij niet enkel in de natuur, ook binnenin mezelf. Iedere morgen opstaan en de zon voelen schijnen.
De krekels zijn al vroeg op de dag van de partij en mengen zich harmonieus met het gezang van de vogels.
Langs de rivier ‘La Loue’, doorkruis ik kleine pittoreske dorpen. Tussen boomgaarden, kleine straatjes, het water…

In Vuillafans zijn dames vrijwillig de bloembakken aan het vullen van hun dorp. De pélargoniums zullen straks de straten kleuren.

Door de warmte neem ik een lange middagpauze. Met mijn voeten in de lucht mijn hoofddeksel op mijn hoofd val ik in slaap.
Na twintig min. komt een vlieg me ontwaken. Een picknick.
Tussen Mouthier en Ouhans verdwijn ik diep in de bossen in een ravijn en verder langs de rivier. Op bepaalde plaatsen ben ik heel tevreden om gebruik te kunnen maken van balustrades of touwen om mij op te trekken. Filmen al wandelend is uitgesloten, behalve als ik aan canyoning wens te doen.
Een subliem stuk natuur die me vaak op mijn adem neemt en me weet diep te ontroeren.
Het water is naar kleur heel uitnodigend, doch wordt vaak herhaald dat hier baden gevaarlijk kan zijn. Hoewel de rivier er soms zo zacht en uitnodigend uitziet, is ze op andere plaatsen zo krachtig dat ze oorverdovend is. Na een goede 6km sta ik op een bijzondere plaats ‘le source de la loue’ de bron… en mag ik het harde geluid van het water achter mij laten en terug genieten van de rust van het open landschap.

De buizerd, de Milan Royal… zijn talrijk aanwezig. Ik ben altijd blij ze te mogen zien. Binnenin me zelf zeg ik hen dan een goede dag. ‘Broeder’ is de aanspreektitel die ik hen dan geef en het voelt zo juist. Wel zijn ze minder op de voorgrond dan voordien, ze hebben me geleerd om met mijn intuïtie om te gaan en vooral er in te geloven. Ik ben ze zo dankbaar.

In Ouhans staat een vrouw haar bed af. Weigeren was niet aan de orde. Op het plafond sterretjes en schapen. Onder een verlichte sterrenhemel val ik als een blok in slaap. De schapen heb ik alvast niet moeten tellen.