Ik verlaat de stad Sansevero via de wijnvelden en olijfboomgaarden. De woorden die ik te horen krijg wanneer ik boeren ontmoet zijn… ‘dove va, solo, mamamia, Madonna, forte’.
Een derde uilenveer gaat mee in de rugzak. Bijzonder, niet de buizerd komt op de voorgrond, ook al is hij soms wel te horen, deze keer zijn het de uilen die sterk aanwezig zijn.

Af en toe schrik ik van de krekels die me voorbij zoeven. Hier en daar zijn brandhaarden te zien…De geur van verbrand plastiek. En als ik dan zie wat er wordt verbrand… flessen geconcentreerd insecticide en andere afval.

De weg neemt me mee op een domein, ik twijfel even. Koeien… en waar koeien zijn, zijn… waakhonden. Ohoh, daar heb je ze… en je moet er maar één hebben die aanvalt, de rest volgt. Bij deze… Geen één, met vijven staan ze plots rond me. Hun bovenlip gaat naar boven, de haren staan recht. De kleinste komt op mijn rechterzijde, de grote – wat hoger dan de knie – op mijn linkerzijde. Die vertrouw ik niet. Een kleine aansteker, een grote aanvaller, een meeloper, een baas.

Door zelf proberen rustig te zijn kan ik ze wat bedaren en keren ze me de rug toe…
Tot wel vijf maal lappen ze me een aanval. Plots voel ik dat ik genoeg van ze heb… Gedonder in Keulen!
Niet enkel in Keulen, boven mijn hoofd hangt een onweer. “Ist gedaan, trap het af”, hoor ik mezelf zeggen vanuit een kracht die recht uit mijn buik komt. Ik voel een geweldige kracht in gans mijn lijf, zelfs in mijn buik voel ik mijn hart kloppen. Er zijn grenzen aan hierarchie en aan misbruik van positie, want zo voelde het.
Je mag dan nog zacht en hartelijk zijn, op bepaalde momenten gaat mijne leeuw brullen en is het genoeg.
Ze verdwijnen….ik dacht dat het over was… tot ik ze achter mij voelde rennen… Omcirkeld…. Ik voelde me net een gladiator in een arena. Kort was hun aanval…met hun staart naar beneden draaien ze zich om. Schijnheiligheid en in de rug aanvallen pik ik niet…. Ze verdwenen voorgoed… Ik moest toch wel even bekomen en terug landen…

Ondertussen komt het onweer naderbij… storm…
Ik trek mijn regenvest aan, bescherm mijn rugzak en knoop mijn sjaal rond mij en de rugzak zodat de wind niet in mijn hoes terechtkomt. Hevige windstoten duwen me opzij…
Ik vraag een man of ik bij hem thuis mag schuilen. Hij vraagt of ik alleen ben. Ik zie twijfel… hij laat het toe. Oef… net op tijd ontsnapt aan een hevige regenbui…

Samen met Antonio, Johan zit ik onder het dak van een bijgebouw. Later komt de vrouw van Johan aan met nog twee jongens. Johan en zijn vrouw komen hier werken voor Antonio en wonen tijdelijk in dit huis, zelf zijn ze Roma. Als ik deze mensen zie kan ik me voorstellen dat sommigen nooit hen zouden durven aanspreken. De klederdracht, houding, voorkomen… hier doorheen kijken, zag ik alleen maar ogen vol goedheid. Wie heeft dit eigenlijk ooit uitgevonden en het woord ‘mooi’ in de weegschaal gelegd. Wie heeft daar ooit gezegd ‘zo moet het zijn’.
Na het onweer en een les Italiaans/Frans stap ik verder met een doos vol aperitief tomaten en heerlijke mini peren vers geplukt van de boom. Antonio kijkt me aan bij het afscheid nemen en zegt “tu amore e grande”, hij houdt zijn handen tegen elkaar en beweegt ze op en neer ter hoogte van zijn hart en rolt met zijn ogen naar boven.
Ondertussen heeft het onweer en de wind alles opgekuist van wat was.

Koebellen. .. Oh neen…. Oh ja… ‘de patou’s’… vier. Ik blijf staan, twee jonge kerels jagen ze weg waar ik ben. Ik begin er wat genoeg van te krijgen.
De laatste kilometers in stijgende lijn…
Hoewel er hier niet veel woonsten zijn… zijn de drie die ik kruis meer dan voldoende… Patou’s.
Naast een kanaal een onaangename geur – lichtjes uitgedrukt- een kadaver van een koe ligt te rotten. De huid op de berm… De rest in het water.
Ook verderop een onaangenaam geur… Het water schuimt en het ruikt hier heel chemisch… lozing….
Een volgende boerderij… En nog nen Patou. Dd vrouw zegt, “no preocupare”… Mijn voeten jaaaa, dacht ik bij mezelf. Dat beest staat hier gewoon met recht vacht en hoektanden vrij…. No preocupare zeggen ze dan.

Ik heb een gevoel dat ik voortdurend uitgedaagd wordt…. uitgedaagd door de natuur.
Alsof ik op de proef gesteld wordt.
Vliegen zoeven massaal rond me heen. Onder en naast mijn voeten stekelige planten met prikkers van wel twee centimeter. Iedere stap vraagt aandacht. Een ongemaaid pad. Reukererwten ontroeren me. De cicaden die wild in het rond vliegen, meestal zwijgen ze wanneer je langs komt. Hier springen ze gewoon op me. Geen aandacht Jasmine, geen aandacht…
Mijn adem helpt me in mijn kracht te blijven…. ‘Neen, je doet er niet aan mee, je laat je niet meeslepen. Neen, je reageert niet’, gaat er door meheen.
De ene trigger na de ander, en hoe meer triggers hoe meer ik in de ‘niet reactie’ kan blijven, en ik kan voelen dat ik met zachtheid in mijn kracht kan blijven zonder dat er iets binnenin blijft hangen.
Op het moment dat ik het doorheb… komt de rust terug om me heen… Alsof ik uit een lange tunnel kom vol met triggers. Vliegen zijn verdwenen. Krekels vliegen de andere kant. De zon. Het pad is open…