Het laatste stuk verder naar het Zuiden richting Monte San’t Angelo. Het is alsof ik vandaag geen enkel gevoel van ‘tijd’ kan hebben. Vreemd.
Ik klim de ‘Heilige berg op’, de natuur is er prachtig. De vliegen en waakhonden neem ik erbij,… en ja hoor ook zij hebben er hun plaats en voel ik ze niet meer als triggers. En ook al staan de herdershonden te blaffen en brullen… ik heb tijd tot ze afgekoeld zijn.

Ondertussen heb ik op FB contact met Matteo een enthousiaste vrijwilliger van de VF del Sud. Hij bied zijn hulp aan bij aankomst.
Wanneer ik aankom staat een man, jaja Michèle, hoe kan het ook anders me op te wachten net voor de basiliek. De korte aanpak is voor mij een beetje overweldigend, ik begrijp dat het te maken heeft met de taalkennis. Hij is de vader van Nicola – waar ik nu overnacht in zijn rustgevend huisje- en vriend van Matteo.
Na mij rustig te hebben geinstalleerd ga ik richting de basiliek. De plaats waar de basiliek is, is een klein plein met daarbij ook een toren.
Ik wandel door de deur van de basiliek, onmiddellijk nemen 86 trappen me mee naar beneden. Ik vind het altijd aangenaam om ergens toe te komen zonder vooraf te hebben gelezen of een foto te hebben gezien. Zo kan ik ten volle genieten zonder enig invulling.
De muren staan vol jaartallen, handen, inscriptie… gekerfd op de muur.

Na twee portalen kom ik uiteindelijk in het hart van de basiliek… Een grot. Bij de eerste kan je je hand in een hand leggen, gekerfd in de steen en die ondertussen door vele jaren dieper is geworden.
Er is een misviering bezig… Ik neem plaats en volg de kerkdienst. Ik hoor de naam vallen ‘Giacomo’, ja tuurlijk het is vandaag de feestdag van de Heilige Jacobus.
Toch wel bijzonder om net die dag hier aan te komen, zo mag er dan toch een verbinding zijn en zou dit ook een bevestiging kunnen zijn van wat me te doen staat bij aankomst in België Ik mag het hopen. Ik ben benieuwd en zie wel wat mag groeien, ik geloof er alvast in.

Ik blijf een eind zitten en ga in meditatie. Het voelt hier goed, sereen, rustig….
Een zuster en broeder lopen af en toe rond om de stilte te bewaren, wat ik ten volle kan begrijpen. Het blijft een sacrale ruimte…
Ik laat me verder dragen doorheen de avond. Ik geniet van de weerspiegeling van de maan op de zee en ga nog even een kijkje nemen waar het vrolijk muziek vandaan komt.