Een korte dag wacht me op. Van Cluny naar Taize.
In Taize zal ik twee nachten verblijven zodat ik me kan laten onderdompelen in wat daar is en benieuwd wat deze plaats me zal brengen.

Na de Laudes neen ik een stevig ontbijt. Vul ik mijn dagboek in… broodnodig… ik sta drie dagen achter. Om negen uur is er een misviering… eindelijk durf ik aan mezelf eens ‘Neen’ te zeggen. Amai, de beleefdheidsvorm van een misviering niet af te wijzen zat blijkbaar goed in mijn lijf gebakken. Het voelt goed van niet te gaan. In de vespers en laudes kan ik me wel vinden en is voldoende voor me, en ik hou er nog meer van wanneer ze gezongen worden. Plots hoor ik kinderen spelen. Ik ga naar het venster. Een school. Jong en oud in hetzelfde gebouw. Nu begrijp ik de aangename en jonge sfeer hier in het klooster.

Even wat slenteren door de stad en rond de abdij. Ik laat me verleiden door een boek, een pocket ‘Le Christ philosophe–Frédéric Lenoir’. Zou het me lukken om hem uit te lezen. Hmm… Ik hou jullie op de hoogte.

In een café met een nog authentieke façade en binnenin muren geschilderd met bloemen, vogels in groene tinten, komt een vrouw binnengewandeld in de stijl van édith piaf… De vrolijkheid tussen de klanten en zaak order is een plezier om naar te kijken.
De straten van Cluny hebben nog veel bewaarde Romaanse façades. De kleuren zijn in verschillende soorten Pasteltinten en heeft een fris en aangenaam uitzicht aan het dorp.

Une voie vertes gaat tot in Taize. Op de weg voel ik een gedaante in mijn lijf komen. Het voelt vreemd en toch bekend. Terzelfde tijd voel ik op horizontaal niveau een verandering komen. Ik zie een gekend iemand voor me verschijnen. Het voelt wat vreemd. Een verandering in nabijheid, in verbondenheid. Alsof het contact niet meer vanuit aardsniveau is.

Tien kilometer verderop kom ik dan uiteindelijk aan in Taize. Ik geniet nu al een paar jaar van hun muziek en hoop ze nu zelf ook mee te zingen. Ik krijg een uitleg van het reilen en zeilen. Een kamer wordt me toegewezen. ’s Avonds volg ik de avondgebeden mee. Een heel grote kerk met wel zeventig broeders in het midden. Tijdens het stille moment… hoor ik plots een plof. Een broeder is van zijn stoel gevallen. Bewegingsloos. Een gewaarwording. Ik hou mijn handpalmen tegen elkaar en op borsthoogte. Ik maak een diepe neerwaartse buiging, alsof het aanvoelt als een laatste groet. Na de stilte gaan de gezangen verder. Diep, ingetogen, verbonden. Op het einde van de viering wordt er gemeld dat fr. François is overleden aan een hartaanval.
Terwijl de gezangen nog bezig zijn verlaat ik om 22u de kerk. Een korte avondwandeling onder de sterrenhemel.