Barrobjectif loopt op zijn einde, de laatste dag waarop honderden mensen samenkomen om meer dan duizend beelden te zien. De ene reportage al wat meer rakend dan de andere. Wat mij vooral aanspreekt in beelden, is wanneer de fotograaf je kan meenemen in het verhaal verder dan wat zichtbaar is voor het oog. Waar achter de eerste laag een diepere laag ligt die de kijker meeneemt in het diepste van zichzelf, daar waar de fotograaf zelf is geweest om het beeld te kunnen maken. Een beeld dat mensen samenbrengt. Zo had ik wel uren kunnen staan kijken naar een beeld van Isabelle Serro. Waar ik oog in oog stond met een vluchteling en waar zijn ogen zoveel vreugde en dankbaarheid uitstraalden. Een beeld met een ziel, een bijna levend beeld.

Na bijna drie weken Barro neem ik afscheid van de vrienden, om dan het festival te verlaten in dankbaarheid richting Périgueux en nadien Bergerac. Het was een boeiende tijd in groep, een niet-evident gegeven voor mij. Al snel zag ik mijn valkuilen…en kon ik eruit leren. Kunnen blijven in groep staan in evenwicht, in eigen kracht met ruimte voor rust en ontspanning. Een onderwerp waar ik graag mee aan de slag zal gaan. ‘Zijn’ in een groep.
De zon vergezelt me langs de weg. Het aangename dorp Verteuil met zijn kasteel, waar je aan de molen heerlijk zelfgemaakte brioches kunt eten, laten me genieten van de eenvoud van het leven.

De ruimte rond mij voelt supergoed. Ik sta stil. De wind, de zon, de talrijke dierengeluiden. De warme kleuren die de natuur met zich meebrengt. Het kabbelend water. Mijn armen openen zich. Adem. Een nieuwe weg tegemoet waar plaats is voor acceptatie, transformatie, integratie. Dankbaar.