J’entends les pas de François au-dessus de ma tête. Six heures du matin. Je m’étends. Déjeuner en compagnie de François. Une demi-heure plus tard il part au travail. Je lui offre un chocotoff. “Oh, merci, je penserais à toi”, me dit-il. On s’embrasse. Je continue tranquillement mon petit-déjeuner. J’entends partir la voiture. Une douche. Encore un petit mot sur la table: ‘Merci pour l’accueil chaleureux, Jasmine’.

Prête pour une nouvelle journée, direction Bouillon. À partir de Rochehaut une magnifique vue sur la Semois, la nature et Frahan. Par un sentier GR je descends rejoindre la Semois. Une passerelle me permet de rejoindre le village de Frahan. Dans une petite église de toute simplicité j’allume un bougie pour toutes les personnes que j’ai rencontrées et toutes celle que je rencontreraient encore. Pour mes proches et les gens que j’aime et qui ont bien besoin d’une étreinte chaleureuse en ce moment. Pour tous ceux à l’horizon qui ont besoin d’aide. Un peu plus loin je parcours ‘les Crêtes de Frahan’ avec leur altitude de 229 mètres. Et bien dis donc c’est grimper. Cela en vaut la peine.

Je peut être complètement déconcertée en voyant des choses d’une beauté à me couper le souffle. J’apprécie cependant encore plus les choses qui se passent autour de moi. La découverte, les petite choses, pas après pas, du nouveau, cela me réjouis. Une continuité.

De Frahan vers Corion à Bouillon. Juste avant d’arriver à Bouillon je marche sur un sentier très étroit qui longe la Semois. Arrivée en ville je marche encore durant deux km avant de trouver ou loger. Les sœurs de l’abbaye de Cormorant me reçoivent. Une petite chambrette avec vue sur la Semois. Je mets mes chaussures à la fenêtre pour éviter que l’odeur ne se répande dans la chambre. Deux hérons se sont installés ici et volent d’un côté à l’autre. Je m’endors au royaume des rencontres chaleureuses.

GPX Bestand Corbion – Dohan

François

Boven mij hoor ik de voetstappen van François. Zes uur in de morgen. Ik strek me uit. Ontbijt samen met François. Een half uur nadien vertrekt hij naar zijn werk. Ik geef hem een Chocotoff. “Oh merci, je penserais à toi”, zegt hij. We geven elkaar een zoen. Rustig eet ik mijn ontbijt verder. Ik hoor de auto wegrijden. Een douche. Nog even een briefje op tafel: ‘Merci pour l’accueil chaleureux, Jasmine’.

Klaar voor een nieuwe dag, richting Bouillon. Vanuit Rochehaut heb ik een prachtig zicht op de Semois, de natuur en Frahan. Via een GR-pad daal ik af naar de rivier. Een loopbrug brengt me naar het dorp Frahan. In een kleine eenvoudige kerk steek ik een kaars aan voor allen wie ik heb ontmoet en nog zal ontmoeten, voor mijn naasten en de mensen die ik lief heb en een warme omhelzing kunnen gebruiken in deze tijden, voor allen aan de horizon die steun nodig hebben. Een beetje verder neem ik ‘les Crêtes de Frahan’ op een hoogte van 229 meter. Amai, dat is klimmen. Het loont de moeite. Ik kan zo verbluft zijn van iets te zien dat adembenemend mooi is. En toch kan ik meer genieten van wat rond mij gebeurt, van het kleine, stap na stap, iets nieuws, een genot. Een continuïteit.

Van Frahan naar Corion, naar Bouillon. Net voor Bouillon wandel ik op een smal wandelpad, net naast de rivier. Aangekomen in de stad wandel ik nog twee kilometer voor een slaapplaats. De zusters van de abdij van Cormorant ontvangen me. Een kleine kloosterkamer met zicht op de Semois. Mijn schoenen zet ik aan het venster om te vermijden dat de geur zich doorheen de kamer verspreidt. Twee reigers vliegen van de ene naar de andere kant. Ik val in slaap in het koninkrijk van hartelijke ontmoetingen.