29 mei – Net voor het verlaten van de refuge in Captieux reinig ik het sanitair. Jack zal vegen en dweilen.  Ook dit hoort bij de weg. Zorg dragen voor wat ons wordt aangeboden. Met veel moed vertrek ik voor de volgende 33 km. De bossen in en zoals gisteren één rechte lijn. De natuur is stil. De ochtend is nog voelbaar.  Ik sta stil. Geen vogel, geen krekel… Het ene geluid die ik hoor zijn mijn voeten op de grond en het geknars van een metalen draad (gekregen op de eerste camino dag) waar mijn drinkfles aanhangt.
Binnen de eentonigheid van het landschap is er veel verscheidenheid.  De vele naaldbomen naast elkaar zijn op zich elk uniek. De varens brengen een andere groen tint in het geheel. De ochtendzon zet de kleuren nog eens extra in het licht.
De rechte weg brengt me heel ver weg. Ik dwaal in herinneringen uit mijn kindertijd alsof het gisteren was: liggen voor de openhaard, de krulspelden in mijn haren, zitten op de schouders, spelen in de sneeuw op een tv scherm… Mijn hart opent zich, ik voel de vreugde. Zoals Stef Bos in één van zijn liedjes zingt, het is hoe je de hemel bekijkt…of zoiets. Het eerst volgende dorp is pas na 20 km. Er is niemand te bespeuren.  Een briesje komt mijn huid strelen. Kleine heide planten met roos kleurige bloemen staan langs de weg. De muggen zorgen ervoor dat de haltes heel kort worden.  De plas pauzes stel ik dan ook zoveel mogelijk uit. Op het muziek van Noa veranderen mijn wandelstokken in trommelstokken of dirigent stokken. Met pijn in mijn voeten kom ik aan in Roquefort. Voor het slapen gaan krijgen ze een zoutbad en een massage met lavendel olie.