26 juni – Wat een bevrijdend gevoel terug te mogen wandelen tussen de graanvelden en de maïsvelden.  Net uit het dorp Hopital Orbego, twee wegen, rechts of links. Ik kies rechts om de N120 te vermijden. In het eerst volgend dorp, een ontbijt.  Een Amerikaanse dame zit er met haar zwemslippers aan, met tape vastgekleefd aan haar kousen rond haar enkel. Ze vertelt me dat haar bagage niet is aangekomen.  Ze steekt haar schouders op en haar wenkbrauwen gaan omhoog. Geen zorg.  De Mac-Gyver schoenen.  De vrouwen van de bar kijken haar heel verwonderd aan. Plots staan ze naast de Amerikaanse dame met een schoendoos met erin nieuwe sportschoenen. Zomaar uit het niets, voor niets. De wonderen op de weg. Met haar nieuwe wandelschoenen aan begint Penny te dansen. Deze verbondenheid over de grenzen heen op de weg ontroerd me. Nog voor de middag ben ik in Astorga. Een heel aangename en rustig stad. Ik bezoek er de kathedraal en een huis van Gaudi. Ik krijg honger, neem plaats op een terras naast de kathedraal en eet er een spaghetti Carbonara. Er rest me nog vier kilometer te gaan. Ik vertrek.  Aan een kruispunt staan mijn voeten op een gele pijl van de camino. Ik kijk naar mijn voeten.  Zie nu pas dat mijn schoenen de kleuren dragen van de camino.  Het voelt vreemd om na drie maand andere schoenen aan mijn voeten te hebben.  Net als mijn op de draad versleten t-shirt die gisteren in de prullenmand verdween. Een onaangenaam gevoel. Een klein stukje heb ik eruit geknipt en bewaard.