5 juli – Ik neem mijn schoenveters uit mijn bergschoenen en zonder enige twijfel laat ik me schoenen achter in de albergue. Het juiste moment.  Het zal mijn rugzak alvast wat lichter maken, het was tijd om ze los te laten. Nog even een koffie en me inpakken tegen de regen. Bij het ontbijt, in de bar zie ik Yves en Marie-Helene, twee mooie lieve mensen. Later op de morgen zie ik ze terug en blijven we samen wandelen. Mooie gesprekken volgen uit deze mooie ontmoeting. Ze weten me te ontroeren en behoren tot de weinige mensen waar ik heel snel mijn emotie kan laten zien. Tijdens één van de pauzes deel ik met hen een beeld die ik een paar jaar geleden heb mogen zien. Een prachtig beeld van een mooie vrouw die ik vandaag nog altijd in mijn hart mag meedragen. De tranen komen in mijn ogen en ik kan plots niet meer verder praten.  Ik laat ze vloeien, de tranen van ontroering en vreugde. Beiden nemen ze een hand vast,  we kijken elkander aan met tranen in de ogen. “Elle etais belle”, kan ik er nog even aan toevoegen. Ik neem een zakdoek die ik meebracht van thuis normaal waren deze voor andere bedoeld ‘een harten-zakdoek’. “Jasmine, tu est une belle femme, une femme pure. Tu a tellement de belle chose ent toi et a mentrer au autre”. Het raakt me. De voorlaatste dag in de regen en ook dit is mooi. Ik krijg het gevoel dat het pelgrimeren van richting is veranderd,  van binnen naar buitenuit. De ene na de andere pelgrim ontmoet ik terug. Pelgrims waar ik geen woorden mee heb gedeeld en toch is er een verbondenheid. De verbondenheid op de weg, met de weg. De kracht van iets te delen zonder woorden en er ook in stilte te kunnen zijn.