02 juli – Na een tumultueuze nacht (slapen op de bovendste bedbank met alcohol is geen aanrader, neenee, ikke niet 🙂 ) draai ik me nog even om en kijk naar het Monasterium.  Een feeërieke weg neemt me mee doorheen de dag. Het landschap van Galicia is prachtig. De weg gaat op en neer door het bos.  De geur van rotte bladeren. De zon die door het bladerdek schijnt. Het geluid van het water in de rivier. De koekoek die me een goede dag zegt. Een hond  die blaft in de verte. Vandaag wandel ik de laatste honderd kilometer in van deze Camino de Santiago.  Honderd kilometer!  Het dringt nog niet volledig tot me door. Waarschijnlijk omdat ik deze honderd kilometer niet zie als een einde, wel een begin van iets nieuws en moois. Ik geniet nog altijd van het alleen wandelen en tot nu is dit altijd mogelijk geweest.  Massa pelgrims zoals ik verschillende malen heb mogen horen en waarvoor ik verwittigd ben geweest,  hier zijn ze alvast niet.  Mijn keuze was en is alvast bij mezelf blijven en ten volle de pelgrimstocht beleven.  Voor mij is dit enkel mogelijk wanneer ik alleen op stap ga. De neiging is anders veel te groot om te vertellen.
Hier sta ik dan voor de kilometer paal honderd. Een lelijke paal vol graffiti.