Detail église Saint-Jacques Tournai/ Sint-Jacobskerk Doornik

“Aie!” Mon corps est raide. Il semble avoir une humeur matinale. Mal de dos. La mauvaise posture devant l’ordinateur exige son due.

“Bonjour”, dis-je à mon frère lorsque je descends l’escalier. “Yowww”, me répond une voix grave. Sept heures. Le magasin de mon frère David est déjà très fréquenté. Petit-déjeuner. Liudmila est prête pour partir à l’école. Encore rapidement se brosser les cheveux, mettre un élastique. Bisous. “Succès avec tes examens.” Je lui fais signe de la main.

Je ressens une tension corporelle comme si c’est moi qui dois passer des tests.

Au fond de moi, je croise les doigts!

Une demi-heure plus tard je marche en silence le long de l’Escaut, une rivière qui prend sa source dans le nord de la France, pour traverser ensuite la Wallonie, la Flandre, les Pays-Bas avant de rejoindre la Mer du Nord.

Juste avant Tournai (Doornik) je rencontre trois oies. Très sûres d’elles et tenant la cadence elles viennent à ma rencontre. “Hoho, du calme”, leurs dis-je. Je m’écarte en sautant sur un talus. Elles continuent leur chemin en se balançant. Elles tournent un instant la tête comme pour rendre un salut militaire. Quand je regarde leurs derrières se balancer je me dis qu’elles n’ont pas de problème de bassin, si elles ont un bassin….

Église Saint-Jacques de Tournai. Puissante, pure et belle par sa simplicité. I love it (j’aime). L’art y trouve sa place, grâce justement à la simplicité du site. En arrière-plan de la musique d’orgue, joué par quelqu’un qui a de l’expérience. Un homme entre. D’un pas ferme il se positionne entre les chaises. ‘Clapclap’, en joignant les mains. Il se retourne. Regarde l’orgue. Il se tient droit les bras croisés. Un silence. Le craquement des escaliers annonce la descente de quelqu’un. Une femme. “C’est ma femme”, dit l’homme. “Demain elle a examen et elle est venue s’exercer”, me dit-il encore. La femme a l’air agitée. “Vous êtes stressée madame, pour votre examen! Si monsieur ne me l’avait pas dit … j’aurais cru que vous jouez déjà depuis des années. C’était magnifique!” “Merci, oh oui du stress. Pourtant je ne joue que depuis trois ans”, me dit-elle. “Eh bien, chapeau”, et je lui souhaite bonne chance.

De Tournai j’accélère le pas direction Pecq. Liudmila va nager ce soir et j’aimerais l’accompagner. Ça pourra se faire, puisque je suis chez elle une demi-heure avant de partir. Ma soirée se remplie d’acclamations, de soutien pour les examens et de travaux ménagers. Et bien sûr du plaisir d’être ensemble. Cette fois je dors sur mon matelas pneumatique posé sur le matelas pour un repos plus confortable.

GPX Bestanden Rollegem – Mont-de-l’Enclus/Kluisbergen

Doornik

“Auw!” Mijn lijf voelt stram aan. Mijn lichaam heeft blijkbaar een ochtendhumeur. Lage rugpijn. De ongezonde lichaamshouding aan de computer eist zijn tol. “Goede morgen”, wens ik mijn broer wanneer ik de trap afdaal. “Yowww”, antwoordt een diepe stem terug. Zeven uur, het is al druk in de winkel van mijn broer David. Ontbijt. Liudmila staat klaar om te vertrekken naar school. Nog vlug haren borstelen, elastiek erin. Zoen. “Succes hé, met je proefwerk.” Ik zwaai. Een spanning is voelbaar in mijn lijf, bijna alsof ik zelf een proefwerk zou gaan afleggen. Ik duim!

Een half uur later wandel ik langs de stilte van l’Escaut (de Schelde), een rivier die in Noord-Frankrijk ontspringt, verder stroomt via Wallonië, Vlaanderen, Nederland en zo richting de Noordzee gaat. Net voor Doornik ontmoet ik drie ganzen. Zelfzeker en in cadans komen ze recht op me af. “Hoho, rustig”, spreek ik hen toe. Ik maak een grote zijsprong op een verhoogde berm. Ze wandelen wiebelend verder. Draaien even hun hoofd opzij, net alsof ze een militaire groet brengen. Wanneer ik hun wiebelende poep zo bekijk, hebben ze alvast geen last van hun bekken, als ze al een bekken hebben…

Sint-Jacobskerk Doornik. Krachtig, puur en schoonheid in al haar eenvoud. I love it. De kunst komt hier echt tot zijn recht, net door de eenvoud. Op de achtergrond orgelmuziek, duidelijk iemand met ervaring. Een man komt binnen. Met een stevige stap plaatst hij zich tussen de stoelen. ‘Klapklap’, handen tegen elkaar. Hij draait zich om, kijkt naar het orgel. Een rechte houding, armen gekruist. Een stilte. Het gekraak van de trappen kondigt aan dat iemand de trap afdaalt. Een vrouw. “C’est ma femme”, zegt de man. “Demain elle a examen et elle est venue s’exercer”, volgt er nog. De vrouw ziet er wat opgejaagd uit. “Vous êtes stressée madame pour votre examen! Si monsieur ne me l’avait pas dit … j’aurais cru que vous jouez déjà depuis des années. C’était magnifique!” “Merci, oh oui, du stress. Pourtant je ne joue que depuis trois ans”, weet de vrouw me te vertellen. “Eh bein, chapeau”, en ik wens haar succes.

Vanuit Doornik zet ik een tandje bij richting Pecq. Liudmila gaat deze avond zwemmen en ik zou haar graag willen vergezellen. Het lukt. Een half uurtje voordien ben ik bij haar. Mijn avond vult zich met supporteren, steunen voor het examen en wat huishoudelijk werk. En een warm samenzijn. Deze keer slaap ik op mijn opgeblazen matras bovenop de matras voor een comfortabele nachtrust.