Mijn wikkeldoek
De voorbije 2 dagen koos ik voor ‘la voie verte’ een zachte fietsweg met schaduw. De warmte van de laatste dagen waren zeer drukkend.
Fijne ontmoetingen.
Een fransman met een lekke fietsband die ik heb vergezeld tot aan een… ‘Belgische camping’. Het voelde wat vreemd aan ten volle in Frankrijk te zijn en enkel mijn moedertaal te horen die na veel pintelieren en boemelen een extra accent kreeg. “Une menthe à l’ eau svp”. “Ge mag het in het Nederlands zeggen ze”, was het antwoord. Mijn haren kwam rechtstaan.
De fransman, Thierry, nodigde me uit voor een rustige picknick op een matje, in een uithoekje van de camping. Waar we op onze manier het leven vierden in eenvoud en puurheid zonder extra toevoeging.
De dag nadien twee mannen ontmoet die hun moestuin schonken om er een nachtje te overnachten. Waar de tomaten, sla, ajuinen er in overvloed aanwezig waren. En verse eieren van de kippen. Uiteindelijk hadden we een fijne babbel en zorgde één van de mannen ervoor dat ik terecht kwam in een warm huis. Ik kreeg een zak vol groenten mee en deelde het met Yvonne en Jean-Philippe die hun deur voor mij opende.
Het geluid van een oude fiets die kraakt en een velg die heen en weer wiebelt op ‘la voie verte’, une vieille ‘motebecane’ doet me terug denken aan mijn eerste koersfiets.
Twee silhouetten in een tunnel die zigzaggend al spelend de tunnel doorrijden.
Het meest rakend was de ontmoeting met les Gorges d’Heric- waar ik tussen de gehaaste menigte op zondag, zich een weg naar boven baande – een diep bad heb gevonden tussen rotsen in.
Zigzaggend met de rugzak daalde ik af naar de rivier. Op een rots legde ik mijn rugzak, kleedde me uit. Nam contact met de omgeving. Het water doorschijnend, raakte mijn huid, de wind die zorgde voor lichte golfjes waarop de zon scheen en dansend reflecteerde op de rots. Une couleuvre die wegzwom. De visjes die de huid op mijn voeten wist te appreciëren.
Ik deed mijn witte wikkeldoek af die ik rond mijn lichaam had geknoopt. Ik liet hem dobberen in het water en speelde er een dans mee… zacht, strelend… Traag.. traag… Op eigen ritme zakte het wikkeldoek dragend-liggend op de bodem… een beweging die me telkens diep raakt, als oude geschriften die ergens gegrift zijn en met me meedraag. Daar stond ik in mijn blootje midden een overweldigende natuur. Mijn huid gestreeld door de elementen van de natuur. Mijn armen zijwaarts strelend over het water, met gesloten ogen mijn hoofd achteroverbuigend. Dieper, dieper het water in… geraakt, gevoed… wat een puurheid, wat een gelukkig om in de schoot van moeder aarde gewiegd te worden…geraakt en waar tranen niet ontstonden vanuit het oogkanaal, wel vanuit, ik noem het in het Frans omdat het zo passend is, vanuit ‘le bassin’. Terwijl ik dit neerschrijf voel ik hoe het me terug raakt en het voelbaar is tot in mijn eigen schoot…
Binnen 4 dagen kom ik aan in de Rennes le Château en dit met Nieuwe Maan. Ik voel de nood om me ten volle te concentreren op mijn gewaarwordingen, lichaam, geest en ziel.
En niets is zomaar, ik zal er ook mijn tante terug ontmoeten na vele jaren. En ik ben zo blij dat ze met vreugde ook aandrong om me daar te komen oppikken met de wagen. Hoewel ik het eerst had afgewimpeld, maar nadien haar dit plezier gunde. Het is zo kloppend in ons verhaal.
Ontroerd sluit ik hier even af…. Veel liefs aan jullie. Lot of Love
La Tour sur-Orb to Le Poujol sur-Orb
De weg naar... 
Ik heb er geen woorden voor, dus 🙏