Drie zoenen en een grote glimlach. Zo nemen zuster Maria, zuster Marie-Thérèsa en ik afscheid van elkaar. Ik daal de trappen af en wens hen nog een goede bezinning. Op weg naar de Sint-Jacobskerk, waar de eenvoudige façade een mooie rococostijl onthult, hou ik nog even halt bij de Zusters van Liefde voor een stempel in mijn credential.

Ik vervolg mijn weg via de ‘Libellenroute’ in het natuurgebied ‘Tösch-Langeren’. Aan mijn linkerkant een grote waterpartij, golvend water. Verschillende vogels verpozen samen op het water. Libellen vliegen heen en weer. Witte vlinders vliegen per twee alsof ze achter elkaar aanzitten. In Neeroeteren zie ik jonge meisjes spelen met water en zeepschuim. Ik wandel het kampveld op en vraag naar de begeleiding. En naar het toilet. Ik loop door de vroegere koestallen. Ze kregen allen een fel kleurtje. Aan het plafond hangen slierten. Wanneer je er tegenaan loopt, blijven je haren erin kleven. In de keuken twee mama’s die aan het koken zijn. Twee grote kookpotten, pollepels. Het eten wordt verdeeld in kleinere porties. Hannelore, één van de mama’s, is al vijf jaar achtereenvolgend kok voor de kinderen van de Chiro van Essen. Morgen komen de allerkleinsten aan. Ze zijn dan in totaal met zeventig kinderen. Mijn petje af.

Mijn maag begint te knorren. Er resten me enkel nog twee melkbroodjes uit Bilzen. Niet genoeg om op krachten te blijven. Op het einde van de straat zie ik een vrouw in de tuin werken. Ik vraag of ze mij kan helpen met een boterham. Zonder enige twijfel maakt Esmeralda broodjes klaar, pakt alles mooi in en ik stap verder na een korte en intense ontmoeting. Het volgende stukje natuur op de grens tussen Neeroeteren en Opoeteren steelt mijn hart. Een natuurgebied van Natuurpunt. Afwisselend wandel ik over een knuppelpad en een aardepad. Links van mij een beekje, op de oevers veel varens. De natuur is hier zo mooi dat ik even de muggen vergeet. Het voelt hier vredig. Totaal anders dan de natuur van gisteren in de buurt van de zinkfabriek, het monostort voor vliegassen en de hoogspanning. De vogels laten zich van hun beste kant horen. Niet ver van het domein ’t Zaveltje, tref ik een bijzonder kapelletje. Er is hier iets heel sterks en puur aanwezig. Een wagen rijdt van het hof, de eigenaar. Ik krijg een briefje. Hij zegt: “Ga gerust binnen en steek een kaarsje aan, misschien zien we elkaar straks. “Ik doe het briefje open: ‘Vrouwe van Alle Volkeren’, en datum ’31 mei’. Mijn verjaardag. Vol energie wandel ik de laatste kilometers van vandaag. Mijn voeten zijn daar niet zo tevreden mee. Wanneer ik onderdak vind bij Jeannine en Florent voel ik een ontspanning over mijn hele lijf. In een warm nestje val ik in slaap.

GPX Bestand Maaseik naar Opglabbeek

Opoeteren

Trois baisers et un grand sourire, c’est la façon dont sœur Maria, sœur Marie-Thérèsa et moi prenons congé. Je descends l’escalier et leur souhaite encore une bonne retraite. En route vers l’église Saint-Jacques, dont la simple façade dissimule un style Rococo de toute beauté. Je m’arrête un instant chez les sœurs de la charité pour un cachet dans ma crédential.

Je continue ma route dans la réserve naturelle de Tösch-Langeren, par le ‘Chemin de Libellule’. Sur ma gauche un grand étang, le clapotis de l’eau. Divers oiseaux se trouvent ensemble sur l’eau, des libellules font des allers-retours.

Des papillons blancs volent par deux, comme s’ils se poursuivaient. À Neeroeteren je vois des jeunes filles jouer avec de l’eau et du savon. J’entre dans le campement et demande après les animateurs. Vers les toilettes… Je traverse les anciennes étables. Leurs murs ont tous été recouverts de couleurs vives. Au plafond pendent des rubans, si vous les frôlez au passage, vos cheveux y restent collés. Dans la cuisine, deux mamans qui préparent à manger. Deux grandes casseroles, des louches. La nourriture est partagée en plus petites portions. Hannelore, une des mamans, est pour la cinquième année consécutive cuisinière pour les enfants du Chiro de Essen. Demain arrivent les plus petits. Ils seront alors au total à soixante-dix enfants. Chapeau.

Mon estomac commence à gargouiller. Il me reste seulement deux pains au lait, de Bilzen. Pas assez pour prendre suffisamment de forces. Au bout de la route je vois une femme travaillant dans le jardin. Je lui demande si elle veut bien me donner une tartine. Sans aucune hésitation Esmeralda prépare des petits pains, emballe le tout soigneusement et je continue ma route après une rencontre courte et intense. Le prochain morceau de nature, à la frontière entre Neeroeteren et Opoeteren, vole mon cœur. Une réserve naturelle de ‘Natuurpunt’. Je me promène en alternance sur un ponton et un chemin de terre. Sur ma gauche un ruisseau, sur la rive beaucoup de fougères. La nature ici, est si belle que j’en oublie les moustiques. C’est paisible ici. Complètement diffèrent de la nature d’hier aux alentours de l’usine de zinc, la décharge de cendres volantes et des pylônes à haute tension. Les oiseaux chantent de tout cœur. Pas loin du domaine ‘’t Zaveltje’, une chapelle exceptionnelle. Il y a ici la présence de quelque chose de fort et de pur. Une voiture quitte, la propriété, le propriétaire. Il me remet un papier et me dit “N’hésite pas à entrer et allume une bougie, peut-être qu’on se verra tout à l’heure.” Je déplie le papier ,‘Vrouwe van alle volkeren’(Marie Reine). Une date le 31 mai.  Jour de mon anniversaire. Remplie d’énergie je marche les derniers kilomètres d’aujourd’hui. Mes pieds ne semblent pas apprécier. Quand je trouve un logement, chez Jeannine et Florent je sens tout mon corps se détendre. Je m’endors dans un nid douillet.